Ik opende mijn ogen, tot mijn grote verbazing lag ik niet in het weiland waar ik was gevallen, ik lag in mijn eigen kamer. "Lieverd" vaag herkende ik de stem van mijn moeder. "Mam? Wat doe ik hier, en wat doe jij hier?" "Je was flauwgevallen in een weiland, je had geluk dat Julia langsreed en je zag, waarom fietste jullie eigenlijk niet samen?" het waren te veel vragen die op me werden afgevuurd, mijn hersenen leken wel pudding. Mijn blik viel op mijn stoel, en de persoon die erop zat; Julia. "Wat doe jij hier" het kwam er feller uit dan ik wilde maar eigenlijk maakte het me niet veel uit. "Ik heb je gevonden en hier naartoe gebracht, je was in een weiland gevallen en" "stop maar" beet ik haar toe. Ik had geen zin in haar, ik weet niet wat ze over de ruzie tegen m'n moeder had gezegd maar hopelijk niet teveel.
-timeskip-
Weken, misschien wel maanden gingen voorbij, ik bleef in mijn eetpatroon. De scheiding was inmiddels klaar, mijn beiden ouders hadden een huis gevonden. Ik was bij m'n moeder gaan wonen. Wat Julia en mij betreft, dat was over. Ik liep naar de spiegel en trok mijn pyjama shirt uit, ik woog nu 36 kilo maar nog steeds was ik veel te dik. Ik keek naar mijn spiegelbeeld, het uitgemergelde meisje die ik daar zag veranderde gelijk in een enorm dik meisje. diep van binnen wist ik dat ik dit dikke meisje niet was. Noa zo denkt een Ana niet, en jij wil een Ana zijn toch of niet, gedraag je dan ook zo. Voor de zoveelste keer liep ik naar beneden en twijfelde ik een seconde of ik een appel moest pakken, mijn ziel smeekte erom maar Ana verbood het me.
JE LEEST
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
