Ik werd wakker in een wit bed, ik kon mijn lichaam nauwelijks bewegen en ik had geen idee over hoe ik hier terecht was gekomen. Er liepen slangetjes door mijn neus en polsen, wat was dit? "Noa, je bent wakker" een man in een witte jas liep naar me toe. "Wat is dit" ik keek naar de slangetjes die uit mijn polsen kwamen. "Die slangetjes zorgen ervoor dat je vocht en voeding binnenkrijgt." Voeding, het woord echode door mijn hoofd. ik kreeg eten in mijn lichaam. "Noa, je hebt het te ver laten komen. Er zijn veel anorexia patiënten hier gekomen, we konden ze bijna altijd redden omdat ze op tijd hiernaartoe gekomen waren, ik weet niet of we dit bij jou kunnen." Wat bedoelde hij? En zei hij nou anorexia? "Ik heb geen anorexia" zei ik, de dokter glimlachte triest, "dat heb je wel, het spijt me Noa."
Elke dag kwamen er mensen langs, het gesprek van de dokter bleef in mijn achterhoofd zitten. Ik weigerde vast voedsel te eten, als ze wilde dat ik ging eten moesten ze het naar binnen proppen. "We proberen je te helpen Noa, je lichaam kan het niet meer aan zonder eten. Als je dit niet neemt en je zo door blijft gaan ga je gewoonweg dood. Je hebt niet lang meer te leven, we proberen je te helpen." Ondanks zijn waarschuwingen negeerde ik alle symptomen
Van mijn lichaam. Ik was al maanden niet meer ongesteld geweest, er groeide lange haren op mijn armen en benen die ervoor moesten zorgen dat ik wat warmer werd en ik was vergeetachtig. Als de enige manier om te overleven eten is dan ga ik maar dood had ik op een dag tegen mijn moeder gezegd, ze had er tranen van in haar ogen gekregen.
JE LEEST
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
