Er gingen enorm veel dagen voorbij, elke dag zonder eten voelde als een cadeautje. Ik merkte natuurlijk wel hoe slecht het met me ging, maar ik wilde niet ophouden. Mijn maag gaf een enorm harde knor, het deed gewoon pijn. Mijn ogen openhouden was zwaar, ik wist dat mijn laatste minuten wegtikte. Ik stond langzaam op en liep naar de spiegel, ik kreeg een realistisch beeld, iets wat ik in tijden niet meer had gehad. Ik trok mijn hemd omhoog zoals ik al vaak had gedaan, toch wist ik dat dit de laatste keer was dat ik dit deed. Mijn ribben staken uit, je kon ze tellen. Ik dwong me om naar mezelf te kijken. Kijk Noa, dit heb jij veroorzaakt. Dit is hoe een ana eruit ziet, je wilde een ana zijn nu ben je er een zei een andere stem in mijn hoofd dan die van ana. Ik dacht terug aan de laatste keer dat mijn moeder me had gezien voor de spiegel, het was nog niet zo heel erg lang geleden. "Oh noa, Wat heb je gedaan?" Ze keek naar mijn uitgemergelde lichaam waarin elk bot zichtbaar was. Ze telde mijn ribben, ze kwam naar me toe en liet haar vinger over mijn sleutelbeenderen glijden. "Hoe kon je zover gaan" pijn was van haar gezicht af te lezen. Toen snapte ik niet wat ze bedoelde, ik was niet dun. ik was dik. Mijn benen begonnen te trillen en ik zakte erdoorheen. Ik wilde de dunste zijn, verder dan dit kan ik niet. Ik heb mijn leven gegeven voor mijn droom, ik zou herinnerd worden als een dun meisje. Ik ben verslagen, door ana. Vaarwel wereld.
JE LEEST
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
