Het was een week later, we hadden al veel verhalen gehoord. We waren nu op weg naar de persoon die ging Vertellen over een eetstoornis. Het voelde alsof mijn voeten van lood waren, ik wilde niet. We kwamen aan bij het lokaal, een kleine vrouw gaf ons een hand. Toen ik eenmaal zat bekeek ik haar eens beter, ze was niet echt dun, gewoon normaal. Nadat de hele klas was binnengekomen en ze ons tot stilte had gemaand begon ze te vertellen. "Goed, ik wil het hebben over de eetstoornis die ik heb gehad." alle woorden die daarna kwamen kwamen niet meer bij me binnen, ik luisterde echt totaal niet naar wat gezegd werd. "hey, hallo?" ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten. "Huh" zei ik. "Of je ook weggaat, de les is al voorbij, of wil je ergens over praten?" vroeg de vrouw die ons had lesgegeven. "Ik, uh nee ik uh ga maar eens" zei ik en ik rende zowat de klas uit. Op de gang stond mijn vriendin op me te wachten, "waar wilde je het met haar over hebben?" ik liep haar straal voorbij en negeerde haar compleet. Ik had helemaal niet gemerkt dat de les al was afgelopen, ik schrok even toen de hele klas leeg bleek te zijn. We waren uit. "ga je mee naar het centrum?" vroeg Julia. Ik hadden neiging om ja te zeggen maar bedacht me daarna dat ik dan waarschijnlijk op eten getrakteerd zou worden.
JE LEEST
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
