I C E P R I N C E |drarry

awake

Uyandığında ter içindeydi. Anıları rüyalarını, daha doğrusu kabuslarını asla yalnız bırakmıyordu. Artık alışmıştı. Çok düşünmemeye ve atlatmaya çalıştı. Unutmalıydı.

Bugün başkaları için okulun ilk günüydü. Herkes yeni yeni geliyordu ama Draco yaklaşık bir aydır tek başına şatodaydı. Olaydan sonra en güvende olacağı yerin burası olduğuna karar verilmişti.

Deney ters gidince kontrolsüz bir makineye dönüşmüştü. Karanlık Lord kontrol edemediği bu gücü beğenmemişti fakat belki ileride Draco işe yarar diye -babasının ısrarlarıyla da- onu öldürmek de istememişti. Açıkçası merak ediyordu, bu yeni piyonu oyununa nasıl kalabileceğini. Onluk değildi ama bu yüzden şu anlık her şeyi oluruna bırakmıştı.

O yüzden babası Dumbledore'a olayları biraz değiştirerek anlatmış ve Draco için koruma istemişti. Karanlık Lord'un zaten bir ton işi vardı -Harry'i  en acı şekilde öldürme planları gibi-. Bu yüzden bir de ölüm makinesine bakmayı istememişti.  Dumbledore öğrencisinin hayatını savunmak için teklifi düşünmeden kabul etmişti. Bu bir ayda okuldaki birkaç öğretmenle birlikte Draco'ya güçlerini kontrol etmeyi öğretmeye çalıştmıştı. Draco bu denemeler başarısız oldu diyemezdi. Biraz işe yaramıştı ama hala kontrolsüzdü ve kendini korkutuyordu.

Draco artık derslere ya da sınavlara girmeye zorunlu değildi. Tamamen özgür bırakılmıştı okulda. Bunun üstüne kendi özel odası da olmuştu. Bunların hoşuna gitmediği söylenemezdi ama bu lanetin üstünden gitmesini her şeye tercih ederdi.

Normalde büyük salona gitmeyecekti. Yeni görünüşü yüzünden ilgi çekmek istemiyordu. Fakat sonsuza kadar da saklı kalamazdı. Elinde sonunda çıkacak, bir şekilde kendini ve güçlerini gösterecek, her şeyi berbat edecekti. 

Saçlarını dağıttı ve üstüne ceketini geçirdi. Yeşil/beyaz kravatını bağlayacaktı ama sonra iş çekti ve sadece boynundan sarkıtmaya karar verdi. Üye olduğu evi seviyordu, sevmek değil bayılıyordu. Ama artık bir canavar gibi hissediyordu. Buraya ait değilmiş gibi. Hiçbir yer onun evi değilmiş gibi.

Ne kadar denese de umutsuzluk ve keder onun peşini bırakmıyordu.

Çıkmadan önce aynaya baktı. Gömleğinin önünü hafifçe açtı ve kalbindeki yara izi ortaya çıktı. Yılanın diş izleri. Mavi bir yara halini almıştı. Ona sonsuza kadar nasıl bir canavar olduğunu hatırlatmak için orada olacaktı.