Başkası - Marichat (Tamamlandı)

Final-1

Not: Final-1 ile Final-2 adlı bölümlerin birbirleriyle hiçbir ilgisi yoktur. İkisi de birbirinden bağımsız finaller (biri iyi biri kötü son) içermektedir. Kafa karışıklığı yaşamamanız için söylüyorum.

[Gabriel, Hawk Moth değil.]

-

Aniden gelen bir silah sesiyle olduğu yerde kalakalırken kimseye bir şey olmadığını düşünerek kendine umut veriyordu.

Karşısındaki adamın yok olduğunu görmesiyle kafasını sesin geldiği yöne çevirdi. Hawk Moth'un yok olmasıyla birlikte arkadaşları cam kafesten kurtulmuş, hasret kaldıkları oksijeni ciğerlerine çekiyorlardı. Kagami düşmanın yok olmasıyla eski haline geri dönmüş yerde oturuyor ve neler olduğunu idrak etmeye çalışıyordu.

Elinde bir silahla.

Kendi elindeki silahı görür görmez korkuyla yere fırlattı ancak her şey için çok geçti. Karşısından gelen patırtı sesi birinin yere yığıldığını anlamayı kolaylaştırıyordu.

"Marinette!" Kara Kedi haykırdı. Koşuyordu. Sevdiği kızın ölmemesi için Tanrı'ya yalvararak. Bütün arkadaşları başına toplandığında Kara Kedi genç kızın başını kucağına koydu. Kalbinin biraz aşağısından vurulmuştu ve kanlar fışkırıyordu durmak bilmeden.

"Şşt, geçecek güzelim. Birazdan buradan çıkacağız ve seni hastaneye götüreceğiz. Sakın korkma tamam mı?" Genç kız gücünün yettiğince gülümsedi. "Ben korkmuyorum ki."

"Marinette..." Yanına çöken Alya gözyaşlarını silmeye tenezzül bile etmiyordu. "Alya," dedi genç kız gülümseyerek. "Benim en iyi arkadaşım... Bana dostluk yaptığın için teşekkür ederim sana." Ardından karşısındaki arkadaşlarını gördü. "Siz de öyle. Hepinize arkadaşlığı için, yanımda olduğunuz için teşekkür ederim. Bana yaşanabilecek en güzel dostluğu yaşattınız." Ardından Chloe'nin olmadığını fark edince kafasını hafifçe kıpırdattı görebilmek için. Göğsüne giren keskin ve tarif edilmez acıyla inledi ve yerine tekrar yerleşti. Kara Kedi tek eliyle genç kızın saçını okşadıktan sonra diğer durmak bilmeyen yaşlarını siliyordu.

"C-chloe nerede?" Genç kız gücünün son kırıntılarıyla konuşmaya devam ediyordu. Herkes Chloe'nin olduğu tarafa döndüğünde başını Luka'nın göğsüne gömmüş, hıçkırıklara boğulduğunu fark etmişlerdi. Max, Nino ve Kim oraya doğru koştuklarında herkes anlamıştı.

Luka ölmüştü.

"Ben de birazdan Luka'nın yanına gideceğim." dedi genç kız gülümseyerek. Ancak gülümsemesinde neşenin ufacık bir kırıntısına bile rastlamak mümkün değildi. Arkadaşını ölü görmek, birazdan kendisinin de öleceğini düşünmek onu iğrenç bir psikolojiye soksa da hıçkırarak ağlamaya gücü yetmiyordu. Bu yüzden sadece gözyaşlarını akıtmakla yetiniyordu.

Kara Kedi yüzüğünden gelen sesi duysa da önemsemedi. Sevgilisinin tıpkı arkadaşı Luka gibi öldüğünü izlemek onda sadece haykırarak ağlama isteğini uyandırıyordu.

"Sevgilim..." dedi Marinette genç erkeğin yüzüne gülümseyerek. Bu sefer biraz da olsa mutluydu. Aşık olduğu kişinin kucağında, sevdiği dostlarının yanında ölüyor olduğunu bilmek onu bir nebze rahatlatıyordu. "Ağlama Kedicik..."

Bir bip sesi daha doldurdu kulaklarını, yine umursamadı.

"Sen bana yaşanabilecek en güzel duyguyu yaşattın sevgilim. Seni her şeyimle seviyorum." Kara Kedi bu sefer hıçkırmaya başladığında genç kızın saçına öpücükler kondurmaya başladı. "Veda eder gibi konuşma güzelim. Ambulansı aradılar. Gelecekler şimdi iyileşeceksiniz ikiniz de." Marinette yavaşça başını iki yana salladı. "Bunun olmayacağını biliyorsun değil mi?" Genç erkek burnunu genç kızın başına gömdükten sonra kokuyu içine çekti.