Elena pov.
"laat haar los!" schreeuwt mijn vader. "nee ze IS VAN MIJ" schreeuwt Hunter terug. Hij trekt me nog dichter tegen zich aan. "Ze is niet van jou" sist mijn vader boos.
"Ze kan je nog steeds afwijzen als ze wilt" zegt mijn vader. Op dit moment kijkt Hunter mijn smeekend aan. "Pap ik ga hem niet afwijzen" zeg ik kalmerende. Maar het maakte mijn vader juist nog bozer.
"Ik ga het niet goedkeuren dat jij samen bent met zo'n monster, Elena naar je kamer nu!" schreeuwt hij boos op zijn Alpha stem. Ik knik snel en wrik me los en loop rustig naar mijn kamer.
Ik kan hun ruzie horen maken van hier, ik ging met mijn oor bij de grond zitten en luisterde zo het hele gesprek af.
Zo'n uur later was het rustig en hoorde ik iemand naar boven komen. De deur ging open en tot mijn verbazing stond Leo, daar de broer van Lisanne en de volgende Beta.
Ik sta gelijk rechtop. "Wat doe je hier Leo?" vraag ik. "Ik kwam kijken hoe het met je ging, er achter komen dat je mate bent van een aggresieve Alpha is niet niks" zegt hij.
Na een tijdje zegt hij "Je kan hem ook afwijzen en met mij gaan". (Hij heeft zijn mate afgewezen toen hij erachter kwam dat het een rouge was, nu is ze dood).
Ik kijk hem nu met grote ogen aan. "En wie ben jij om te zeggen wat ik moet doen? Ik zie je eerder als een broer inplaats van vriendje" zeg ik nog steeds verbaast.
"Je mag gewoon toegeven dat je me wilt Elena" zegt hij en hij loopt dichter naar mij.
Elke stap dat hij naar voren zet, zet ik er een naar achter. Tot ik bij de deur van mijn badkamer kom, ik wil hem open doen en opslot draaien, maar ik word ingesloten.
Daar sta ik dan met twee armen naast mijn hoofd en een gezicht in mijn gezicht. Hij beweegt steeds meer dichter mij als hij bij mijn oor komt fluistert hij "Ik weet dat je me wilt"
En met dat gezegt te hebben beweegt hij naar mijn nek en laat hij zijn tanden groeien. Op dit moment heb ik twee keuzes, een hulp roepen en twee een trap geven op de plek waar de zon niet schijnt.
Ik besloot voor het tweede te gaan. Ik trapte hem hard met mijn scheen op die plek. Blijkbaar deed het pijn want hij schoot gelijk op zijn knieën. Ik rende naar beneden.
Ik zocht Hunter, waarom geen idee. Na ongeveer een minuut vond ik hem. Mijn mascara was uitgelopen omdat ik van angst had gehuilt. "Hunter" zei ik met een gebroken stem.
"Wat is er gebeurd?" vraag hij oprecht bezorgt.
