Duyduğum şeyden sonra öylece kalmıştım.
Taehyung bize abisinin öldüğünü söylemişti. Yalan mı söylüyordu? Halbuki cidden üzgün söylemişti. Sırf mutlu olsun diye bir sürü lolipop almıştım.
Yalancı!
"Hey, şuan aklından ne geçiyor bilmiyorum ama beni öldürmeyeceksin, değil mi?"
"Ne? Yok yok. Sadece biraz hayal kırıklığına uğradım."
Cidden. Aralarında daha çok Taehyung'u seviyordum.
"Ne konuda?"
"Taehyung bize 9. Sınıfın ortalarına doğru abisini trafik kazasının ardından dolayı kaybettiğini söyledi."
"Doğru söylemiş. Ben ikinci abisiyim. Biz üç kardeşiz. Biri kız 12 yaşında. Taehyung var. Seninle yaşıt 17 yaşında. Ben 20 yaşındayım ve...ve ölen abim 23 yaşındaydı." Dediğinde gözlerinin dolduğuna yemin edebilirdim.
Peki beni niye çağırdı bu çocuk?
"Neden benimle buluşmak istedin?"
"Çünkü Taehyung bana çok kızacak."
"Niye?"
"Çünkü ona yalan söyledim."
"Niye?"
"Çünkü sevmediği şeyi yaptım."
"Niye?"
"Çünkü gıcığıma gitti."
"Ne yaptın?"
"Lo-hey! Bu ne ya? Kendimi karakolda gibi hissettim. Ona babamın para yollamayacağını söyledim. Boş yere lolipop alıyordu. Ve bu sinirmi bozuyordu."
"Peki bu konu ile be ne alakayım?"
"Duyduğuma göre okulun bad girl gibi davranıyirmuşsun."
"Eeee?"
"Yani eeesi Taehyung'u lolipop aşkından kurtar."
"Ben niye kurtarıyorum? Gitsin o çok kıymetli kankaları kurtarsın."
"Of Danbi. Niye herşeye itiraz ediyorsun?"
"Çünkü Taehyung ile aramıza mesafe koyduk."
"Peki,ama sen yine de vazgeçirmeye çalış. Dişleri çürüyor zaten."
"Peki,tamam uğramaya çalışırım."
"Eve bırakmamı ister misin?"
"Olur."
İlk bana şok olmuş bir şekilde baktı. Bende öyle bakardım. Fakat hiç taksi aramak ile uğraşamazdım.
Arabaya bindiğimizde yolu tarif ettim. 10 dakika sonra vardığımızda teşekkür ettim ve araban indim.
Kapının kilidini açıp içeri girdiğimde o da gitmişti.
Üzerimi değiştirmeden yatağıma girip uyudum.
