Gözlerimi açtığımda kafama giren ağrı ile inleyip yüzümü buruşturdum ve gözlerimi tekrardan kapattım. Kapının açılması ile gözlerimi araladım.
"Park Danbi?" Dedi doktor gözlerimi kontrol ederken.
"Hı?" Dedim zorla çıkan sesimle.
"Ne hatırlıyorsunuz? Yani en son ne yaptınız?"
"Bilmiyorum. Sadece aklımda olan şey Yoona'nın beni çağırması. Sonra...sonra elinde taş ile yanıma geldi ve kafama vurdu! Evet o! Ama neden yaptığını bilmiyorum. Sonra kafamdan aşağıya dökülen kanı ve Hoseok'un bize şok olmuş bir şekilde bakmasını hatırlıyorum."
"Yoona kim? Alıp veremediğiniz birşey mi vardı?"
"Hayır. Aksine o çok utangaç bir kızdı."
"Hmm. Peki. 3 saat sonra taburcu olabilirsin. 1-2 hafta okula gitme."
"Ama benim 1 ay sonra sınavım var. Ben 12. Sınıf öğrencisiyim."
"Biliyorum. Ama... arkadaşından not iste,evde felan çalış. Yoksa okula mokula gidemezsin. Dinlenmelisin."
"Peki.. teşekkür ederim."
"Rica ederim. Tekrardan geçmiş olsun. Seninkileri buraya salıyorum? En son küf rengi saçlı çocuk beni dövecekti." Dediğinde gülmüştüm.
"Ah!" Deyip başımı tuttuğumda Doktor yüzünü buruşturup bana baktı.
"Çekmecede ağrı kesici var." Dediğinde göz kırptı ve odadan çıktı.
Herkes içeri toplaşıp beni soru yağmuruna tuttuğunda elimle durdurdum.
"Bilmiyorum. Hiç-" Yoongi sözümü kesti.
"Yalan söyleme. Hoseok herşeyi anlattı."
"O zaman ne diye soruyorsunuz?" Dediğimde abimin yokluğunu fark ettim.
"Abim nerede?" Dediğimde herkes birbirine baktı.
"Cidden. Nerede bu?" Dedi Jimin meraklanarak.
"Buradayım aptallar. Yengeniz ile." Dediğinde herkes ona bakmıştı. İyi de ben bu kızı bir yerden tanıyorum.
Kız gözlerini açıp bana baktı ve bana sarıldı.
"Seni özledim Danbi-ah!" Dediğinde jeton yeni düşmüştü.
"Eun unnie! Sen ciddi misin? Bula bula benim odun abimi mi buldun?" Dediğimde herkes güldü.
"En son seni gördüğümde sümüklü bir kızdın Danbi-ah. Jimin'i dövdüğünü hatırlıyorum." Dediğinde Jimin de Yeni yeni hatırladı
"Hııı! Sen benim küçüklükten beri koruyucumdun!" Dediğind herkes-Yon hariç- güldü.
Ne güzel günlerdi...
Hepiniz çocuktuk.
Masumduk mesela.
Tek derdimiz yemek, içmek oynamaktı.
Mahallenin küçük şeytanlarıydık.
Ama bizi ayıran ailelerimizin birden bire soğuk davranması ile bizi de etkilemiş, suç işleyip işleyip birbirlerine iftiralar atıyordu.
Ki o iftira sayesinde abim hapse atılmıştı.
Ve asıl tuhaf olan hepimizin annesi ile babası da birden bire kaybolmuştu.
"Danbi? İyi misin?" Diyen Taehyung'a kafa salladım.
"Ben 1-2 hafta okula gidemiyorum. Bana notları verirsiniz değil mi?" Dediğimde herkes elini anlına koydu.
"Ben olsam göbek atarım okula gitmiyorum diye. Bu kız gelmiş bana neler diyor!" Diyen Jungkook ile herkes gülme krizine girmişti.
"Evet.. hastamızın ziyaret süresi bitti. Sadece 1 kişi kalabilir diğerleri dışarı." Diyen hemşire ile Yoongi hepsini kovdu.
"Biran hiç gitmeyecekler sandım." Dediğinde güldüm.
"Yatağın rahat mı bari?" Dediğinde güldüm ve yana kaydım.
"Sana taşlar bile yatak zaten Yoongi." Dediğimde yanağımı öptü ve yanıma yattı.
"Fazla kıymetlisin he." Dediğinde ona sarıldım.
En sadık arkadaşım olarak 2. Sıradaydı.
Sanırım 1. Sıra Eun unnie.
Geri gelmesi güzel olmuştu.
