Vatanım Sensin 🥀

Bölüm 10. 🥀 Seçimler ve sonuçlar 🥀

Merhaba arkadaşlar. Yeni bölümle sonunda karışınızdayım. Ucu ucuna yetiştirdim bölümü bugüne. Pekte uzun olmayan fakat sonlara doğru adrenalinli bir bölüm oldu. Şu sıralar biraz rahatsız olduğum için pek uzun bir bölüm yazamadım. Ayrıca hem özelden hem de yorumlarda yeni bölüm isteyen arkadaşlar olduğu için fazla uzatmadan bitirip yayınlamaya karar verdim. Umarım hoşunuza gider. İyi okumalar.

Yarı karanlık deponun kapısından çekingen adımlarla içeri girince hızla her tarafı gözden geçirdi Eylem. Korkuyordu, kendisi için değil, şu an bir caninin elinde olan kardeşi için. Ve şu an tek güvencesi belindeki silahıydı.

Yavaş adımlarla ileriye doğru yürümeye başladı. Garip şekilde sessizdi etraf. Kendisine ait hızlı nefes alış verişi sesinden başka hiçbir şey duymuyordu. Acaba geç mi kaldım diye düşündü. Saatine baktı hemen. Tam da 7 i gösteriyordu saat. Geç kalmamıştı, o halde Viktor az sonra burada olmalıydı. Bir kaç dakika beklemeye karar verdi. Belki de bir yerlerde saklanmış onun yalnız gelip gelmediğini kontrol ediyordu.

  Eylem için asırlar süren bir kaç dakikanın ardından karşı taraftan ayak sesleri duydu. Bir kaç saniye sonra yarı karanlık olmasına rağmen ileriden ona doğru ilerleyen adamı farketti. Arkasında iki kişi daha vardı. Derin bir nefes aldı.

Adam aylar önce onu bırakıp gittiğinde ilk karşılaşmalarının böyle ve bu sebepten olacağını hiç tahmin etmemişti Eylem. Fethi ile tanışana kadar Viktor'u bulup terkedilmenin hesabını ona sormayı kafasına koymuştu tabi. Fakat Fethi'ye aşık olduktan sonra aklından çıkarmıştı adamı. Hem adamı aramaktan hem de soracağı hesaptan ve belki de alacağı intikamdan vazgeçmişti. Uzun zaman olmuştu adamın varlığını unutalı. Lakin o yine bir şerefsizlik yaparak hatırlatmıştı kendini. Viktor ölmeden Eylem'in ondan kurtuluşu yoktu.

"Sevgilim?" dedi Viktor kadınla aralarında bir kaç adımlık mesafe koyup kollarını genişçe açarak. "Sarılmayacak mısın? Özlemedin mi yoksa beni?"

Yumruklarını sıkarak derin bir nefes aldı Eylem. Viktorun bu yüzünü ilk defa görüyordu, ve açıkçası eskiden sevgili olduğu adamla bunları yaşamak hiç tanımadığı adamla bu duruma düşmekten daha zordu. Tam olarak ne söylemesi ve nasıl davranması gerektiğini kestiremiyordu.

"Kardeşime ne yaptın?" diye sordu aklındaki tüm soruları es geçip, esas konuya değinirken. "Melek nasıl?"

"Melek gayette iyi" dedi Viktor. "Sen iyi misin peki?"

"Benden ne istiyorsun, kardeşimden ne istiyorsun?" dedi Eylem sakince.

"Şu an kardeşin sizin deyiminizle bir teröristin elinde olan ablaya göre fazla sakinsin Eylem. Türk istihbaratı seni çok değiştirmiş" diyerek yapmacık şekilde gülümsedi ve kafasını yana eğdi Viktor. "Aslında kardeşinden pek bir şey istemiyorum. Ama sanırım sen bana ara sıra küçük hediyeler verebilirsin"

"Ne istiyorsun?" dedi Eylem yutkunarak.

"Hani şu lanet olası Yıldırım timi var ya. O timin benim ve Köse'nin planlarına karşı yaptığı her operasyonu önceden bana haber vereceksin. Bu kadar basit yani"

"Bunu asla yapmayacağımı biliyorsun Viktor" dedi Eylem sinirle kahkaha atıp. "Beni şu an öldürsen bile yapmam bunu."

"Zaten seni öldürmeyeceğim" dedi Viktor aynı kadın gibi gülümseyip. "Merak etme kardeşini de öldürmeyeceğim. Ama seni onu öldürmem için bana yalvaracak hale getireceğim. Ona öyle şeyler yapacağım ki Eylem, düşünürken benim bile tüylerim diken diken oluyor"

"Seni öldürürüm" dedi Eylem dolan gözleriyle. Kapının giriş yönünden küçük bir tıkırtı duyunca ikisinin bakışları da hızla o yöne doğru çevrildi.