Aslında popüler kişilerin çoğunu tanıdığımızı sanarız. Sosyal hayatın -düşünüldüğü zaman- en büyük önyargısı bu değil de nedir? Chan'ı tanımadan önce büyük ihtimalle ben de böyleydim. Kesin bir ifadeyle bahsetmiyorum bu konudan çünkü o hayatıma girdikten sonra onsuz yaşadığım her şey silikleşti sanki.
Sorsaydınız o zamanlarki bene büyük ihtimalle size Chan'ın yattığı herkesi sayabilirdim. Hangi publarda takıldığı, arkadaş çevresini, gittiği spor salonunu, okulda başkanlık ettiği kulüpleri ve dahasını. Şimdilerde bunların çoğunu unuttum. Hangi çayı sevdiğini, okuduğu yazarları, ağladığı filmleri, sevdiği kokusuz çiçekleri, ensesindeki kızarıklıktan hangi kazağını giydiğini bilirim ama. Birini yaşamak yani "tam anlamıyla" yaşamak böyle bir şey sanırım. Bahsettiğim şeyler çoğumuzun dilinde pelesenk olan o -aslında toplasanız avuçlarınızı dahi doldurmayacak- duygular değil.
Birçok şeyden sonra bunları yazmaya karar verdim. Çünkü bir gün ölüp gideceğim ve Chan'da -bunu demek bana acı verse de- o da ölecek. Yanlış anlamayın. Ölecek olmasına ya da yaşayacağım acı için değil bu kederim. Onu tanıyamayacak binlerce insanın kaybı için üzülüyorum. Esasında bu cümlelerden sonra sanki bir tanrıdan bahsetmiş gibi oldum. Chan büyük ihtimalle birçoğunuz için öylesine bir herif olurdu. Birkaç nesil sonra kimsenin hatırlamayacağı bir adam. Ama yine de yazmak istedim. Ona dair şeyleri. Ona ait ve aslında ait olmayan fakat toplumun yüklediği her şeyi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
eternity and a day. chanlix
Fanfic-Yarın ne kadar sürer diye sormuştum, hatırladın mı? -Sonsuzluk ve bir gün kadar. [chanlix]
