ေမာ့႐ွမ္းနဲ႔လင္းပိုက ရိေပၚရဲ႕လက္ထဲကအေအးဗူးေလးကိုသနားေန႐ွာတယ္။
သူ႔ချမာဘာအျပစ္မွမ႐ွိဘဲလံုးေခ်ခံေနရတာ။
"မင္း ဆရာေ႐ွာင္းကိုအတည္ၾကံေနတာလား ရိေပၚ"
"ငါ့ပံုစံကအေပ်ာ္ၾကံေနတဲ့ပံုေပါက္လို႔လား"
ေမာ့႐ွမ္းရဲ႕စကားကိုျပန္ေျဖေပမယ့္
ရိေပၚရဲ႕အၾကည့္တို႔ကေတာ့ တစ္ေနရာကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္တယ္။
တျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ဆရာက်ဴးနဲ႔စကားေျပာရင္းရယ္ေမာေနတဲ့ေ႐ွာင္းေလာင္ဆစ္ကို…။
"ငါမႀကိဳက္ဘူး"
ေခါင္းခါကာညီးညဴးတဲ့ရိေပၚရဲ႕စကားအဆံုး လင္းပိုကလက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးၿပီး…
"ဟုတ္တယ္!!
မင္း ဆရာေ႐ွာင္းကိုတကယ္မႀကိဳက္ပါဘူးကြာ
ခဏတာစိတ္ကစားတာေနမွာပါ
ဆရာကအရမ္းေခ်ာေတာ့ အု…"
လင္းပိုဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္
ရိေပၚက သူ႔ပါးစပ္ထဲကိုေပါက္စီထိုးထည့္လိုက္တယ္။
"ငါေျပာခ်င္တာက
ဆရာေ႐ွာင္း သူမ်ားေ႐ွ႕မွာအဲ့လိုရယ္ေမာေနတာမႀကိဳက္ဘူးလို႔
ငါ့ေ႐ွ႕မွာၾက ပိုက္ဆံေခ်းထားၿပီးျပန္မရေသးတဲ့အေႂကြး႐ွင္ႀကီးၾကလို႔
ဆူပုပ္ေနတာပဲ!"
လင္းပိုမ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။
ဆရာဝမ္ကသဝန္တိုျခင္းဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ကိုနားလည္ခဲ့ၿပီေပါ့။
ရိေပၚရဲ႕စိတ္ကိုနားလည္သြားတဲ့
ေမာ့႐ွမ္းကသူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္မယ့္စကားကိုအသည္းအသန္စဥ္းစားေနရတယ္။ မဟုတ္ရင္ရိေပၚရဲ႕ေဒါသကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေပၚက်လာေတာ့မွာ။
"ဟုတ္သားပဲ
ဆရာေ႐ွာင္းကမေကာင္းဘူးေနာ္
သူ႔ကိုခ်စ္ေနတဲ့ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းကိုၾကေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံဘူး"
ေမာ့႐ွမ္း ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ရိေပၚရဲ႕အၾကည့္စူးစူးကသူ႔ဆီကိုဒိုင္းကနဲ႔ေရာက္လာတယ္။
ဗုေဒၶါ။ ငါစကားေျပာမွားသြားလို႔လား!
"ဆရာေ႐ွာင္းကိုငါပဲေျပာမယ္
မင္းအျပစ္တင္စရာမလိုဘူး!"
"ဟုတ္ၿပီ…အခုမင္းကဘယ္သူ႔ကိုမေက်နပ္တာလဲ
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေျပာ
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကူညီမယ္"
