ဒီေန႔ကေ႐ွာင္းက်န္႔ တစ္ဖက္အမႈသည္နဲ႔သြားေဆြးေႏြးမယ့္ေန႔။
ဝမ္ပါပါးနဲ႔မာမားကလဲ သားျဖစ္သူကိစၥကိုသိတာနဲ႔ေနာ္ေဝးကေနခ်က္ခ်င္းေရာက္ခ်လာၾကတာ။
အခုေတာ့ မာမားကမီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ
ဆန္းဒဝွစ္ခ်္လုပ္ရင္းအလုပ္႐ႈပ္ေနေလရဲ႕။ ရိေပၚအတြက္အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေပးမယ့္သားမက္ေလးစားဖို႔ရည္ရြယ္ၿပီး…။
ျခံေ႐ွ႕မွာထိုးရပ္တဲ့တကၠစီကိုေတြ႔တာနဲ႔ ရိေပၚအေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။
"ေရာက္ၿပီလား ေကာ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကသူ႔ကိုျပံဳးျပကာေခါင္းညိမ့္ၿပီး တကၠစီခ႐ွင္းေနတယ္။
ၿပီးမွ သူနဲ႔အတူျခံထဲဝင္လာရင္း…
"ရိေပၚမလိုက္ခဲ့နဲ႔ေနာ္
တစ္ဖက္ကေ႐ွ႕ေနေရာပါမွာဆိုေတာ့
ေကာတို႔ကရိေပၚမႀကိဳက္တဲ့ဥပေဒအေၾကာင္းေတြနားၿငီးေအာင္ေျပာရမွာကြ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကအသက္ရလာၿပီဆိုေတာ့
အရင္လိုတံုးတံုးအ,အ,ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္လိုေလသံနဲ႔ေျပာရင္ရိေပၚကိုခ်ဳပ္လို႔ရမလဲဆိုတာသိေနၿပီ။
"ကြၽန္ေတာ္ကအတူလိုက္ရမယ္ထင္ေနတာ"
"ရိေပၚေဘးမွာ႐ွိေနရင္ ေကာကအလုပ္မွာအာရံုစိုက္လို႔မရဘဲျဖစ္ေနမွာေပါ့
စိတ္ခ်ပါ ေကာကိုယံု
ရိေပၚဆရာဝန္ျဖစ္ေစရမယ္"
ရိေပၚကဆူပုပ္ပုပ္ေလးနဲ႔ေခါင္းညိမ့္ေတာ့မွ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ရိေပၚရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကိုအသာဖြလိုက္တယ္။
အိမ္တံခါးေပါက္အေရာက္မွာေတာ့
ခုနကထိလူႀကီးဆန္ေနတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ အိမ္ထဲမဝင္ရဲတဲ့ယုန္သူငယ္လိုျဖစ္ေန႐ွာတယ္။
"ရိေပၚ…ငါစိတ္လႈပ္႐ွားတယ္ကြ
မင္းမိဘေတြကိုမေတြ႔ရဲဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး …ကြၽန္ေတာ္႐ွိတယ္
မာမားကဆို ခင္ဗ်ားႀကီးအတြက္မုန္႔ေတြေတာင္လုပ္ေနတာ လာပါ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ပထမဆံုးရင္ဆိုင္ရတာကဧည့္ခန္းမွာစာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ရိေပၚရဲ႕ပါပါး။
"ပါပါး ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွာင္းက်န္႔"
႐ိုး႐ိုးမိတ္ဆက္ေပးတာေတာင္မဟုတ္။
မ႑ပ္တိုင္တပ္ျပေနတဲ့ရိေပၚစကားေၾကာင့္ ဝမ္ပါပါးမ်က္ခံုးတစ္ဖက္ျမင့္တက္သြားတယ္။
