kapılar üstüme kapanıyor..
ışık bir kez daha yok oluyor gözlerimin önünden..
tutunmak istediğim yardım elleri yine kayıyor yara izi dolu avuçlarımdan..
renkler gözümün önünden tekrar kayboluyor..
tekrar siyah ve yalnız dünyaya dönüyorum.
yine içimdeki depresyon şeytanları yüzünü gösteriyor..
yine o jileti almam için yönlendiriyorlar beni..
onlara inat uzanmıyorum jilete..
gözyaşlarım akmıyor yine de..
yorganın altına daha çok çekiyorum kendimi..
bir sonraki gün etrafa atacağım kahkahaları planlıyorum aynı anda..
içimdeki şeytanları saklayacak olan yapmacık gülümsemelerimi...
jilet akan kanı, gözyaşına, onu da sahte gülümsememe döndüreceğimi planlıyorum.
tüm o içten gülen aptallara karşı en yapmacık tavrımı takınacağım.
ve onlar aptallıklarına devam edecekler.
▶bu bölümde benden değil aramızdan biri yolladı.
