kar, beni sakinleştiriyor
kar dinlendiriyor...
kış boyu camın önüne şuan yaptığım gibi geçip kahvem ve kitabımla karın beni sakinleştirmesine izin vereceğim.
artık özel gün ya da gece, öyle bir kavram yok benim için.
her geçen günün daha da boğucu bir hâl alması diye bir şey var sadece
ama kar boşvermemi sağlıyor
iki yüzlü insanlar ve sahte dostlar yerine varlığı ya da yokluğu belli olmayan her şeyim dediklerin yerine, kar beni varlığıyla sakinleştiriyor
hem de olabildiğince sessiz ve asil bir şekilde
ve kar bana şunu yeniden hatırlatıyor eskisi gibi olmam ve unutmam için geçilecek tek gökyüzüm kaldı.
içimdeki tüm karlar eridiğinde o da yok olacak...
kalan boşluğun üstesinden gelebilir miyim bilmiyorum
ama artık kurtulmalıyım...
