bir süredir iyiyim.
daha fazla konuşuyor ve daha fazla gülüyorum.
daha az uyuyor ve normalce yiyiyorum
ama sonra bir şey oluyor
bir yerlerde bir düğme kapanıyormuş gibi
ve ben zihnimdeki karanlığa geri dönüyorum
o dipsiz karanlığa
bu bir zihin emici gibi gözüküyor
daha derine ve daha derine
korkuyorum...
bu dehşet verici
bu korkunç günden bu karanlıktan geri dönmek istiyorum
sonra havanın içinde nefes nefese hissediyorum
nefes almak sanki gittikçe zorlaşıyor.
yardım çığlıkları atıyorum
ama herkes sadece şaşkın yüz ifadeleriyle bakıyor
neyle mücadele ettiğimi merak ediyorlar
ama sonrasında onlar sadece iyiymişim gibi yapıyor
ve bu beni çıldırmış gibi hissettiriyor.
neyim var benim neden bu karanlığa düşmekten kurtulamıyorum?
