dipsiz bir akıntının içinde yine, gün yüzüne çıkmak için debeleniyorum. bedenimin içinde tutsak gibi belki, uğuldayan kulaklarımla başka ses duyamıyorum. nefes yok, gözyaşı yok, dibe doğru batıyorum.
bir başkası yok, umut yok, sessizce kayboluyorum. zihnim yine onlarca şeyle dolu, bir düzene dahi sokamıyorum. düşüncelerimin hepsi farklı yerlere doğru hızla ilerliyor ve onlara sahip çıkamayınca hırsla çarpıp etrafa, kesici binlerce kırık parça halinde dağılıyorlar. yerden yere vurulmuş anılar, kesiklerle dolu bir kalp, zihnime çarpan sarsıcı kelimeler, yorgun bir ruh; batıyorum.
