In The Arms Of A Psycho [COMPLETED]

Kabanata 22

Kabanata 22

The end.

I stared at his eyes, his lips, his face. I stared at him.

Ang pogi niya.

It has been months, yet it still feels surreal. I don't want to be presumptuous over the fact that Neon and I already have our happy ever after, but I can't help it.

Hindi siya sa bahay nakatira, dumadalaw siya para makita kami ni Baby Z, at sa mga oras na kasama namin siya ay kumpleto na ang araw ko.

Pero, hindi ko rin maiwasang mag-isip kung ano kaya ang mangyayari kung dito siya nakatira. May mangyayari kaya?

Maybe I will be easily seduced.

Kasi, isang mainit na titig niya lang ay nangangatog na ang mga binti ko. Hindi ko rin maiwasang ma-excite, at kabahan.

Pero ni minsan, wala pang nangyari sa amin simula nang magbalik siya.

At di ko maiwasang madismaya kasi kung susuyuin niya lang sana ako, kung magpupursige siya sa halatang hangarin niya ay malamang may nangyari na. Pero sa kabila ng init na hatid ng kaniyang mga titig ay tumataliwas ito sa kaniyang isinasagawang mga galaw, mga aksiyon, he's always on guard,para bang nagpipigil.
Lantaran din ang pagpipigil niya kung minsan dahil kahit wala akong sakit ay umiiwas ito, and it's always obvious dahil may mga oras na hindi niya talaga ako tinitignan. Lumalayo rin.

"Neon, the set up is frustrating, kailangan mo nang lumipat ng bahay para hindi ka na rin mahirapan. It's not really a pain to have you moving in our house, pero di ako nagpapahiwatig ng kung ano okay," I said in defense. "I just want to say na hindi na rin naman big deal kung lilipat ka, kasi halos dito ka na rin naman nakatira sa oras mo dito sa bahay. You can stay inside our guest room, if you don't mind."

His face brightened, lips parted in awe. Hindi ko maiwasang mamula.

What the heck is that look?

"A-ano..."

"You mean it's okay if I move in here? What..." He stared at me intently, para bang naghahanap ng bakas ng biro.

I gave him a timid smile. "Y-Yes. You heard it right. Bukod sa alam kong nahihirapan ka ay nahihirapan din kami sa pagse-set ng time. At halata naman sigurong gustong-gusto ka ni Baby Z, tuwing umaalis ka, nalulungkot siya. I don't want to see him like that everytime you have to leave." 

Tumitig siya sa akin. Damn, stop the look! Yes, you're right! I'm opening up! I'm willing to give you a chance with me! Me! Hindi na para kay Baby Z, for myself.

I want us to settle.

Nahihiya lang akong magsabi na tanggap ko na ang nangyari. Nahihiya akong aminin na gusto ko ng maramdaman ang yakap niya. Ang halik niya. Ang init niya.

Gustong-gusto ko na.

Pero nahihiya ako. I want him to make the first move, I want his initiative.

Pero mukhang wala naman siyang balak! Ni hindi man lang gumagawa ng paraan para magkalapit kami, para mapalapit ako sa kaniya.

Kaya ngayon, ako na ang so-solusyon sa bagay sa pagitan namin, ako na.

I bit my lip. I stared at him and said, "Yes, I'm letting you stay inside my house, kasi gusto ko rin na kahit papano ay maayos ang kalalakhan na environment ni Baby Z, but please, don't take advantage."

"I promise I won't blow it up this time." he said, almost breathlessly, I notice.

Tipid akong ngumiti. My heart's pounding so fast inside my ribcage. I can also feel the emotion rising up.