In The Arms Of A Psycho [COMPLETED]

Kabanata 6

Kabanata 6

Give and take

I just made an exaggeration with that. Hindi naman talaga ako dapat hindi natulog. It's just that when I woke up, I saw Neon eating me. Damn, alive.

Nakasubsob ang kaniyang mukha sa pagitan ng aking hita. I don't know how to react, lalo na at kakagising ko lang. But well, I feel the sensation pulsating in my womb. Parang mainit na likido ang rumagasa sa pagkababae ko, I feel the wetness of it,  coming with Neon's wet tongue.

"Hi, baby." Tumingin at ngumiti siya sa akin, ang kaniyang labi ay nangingintab dahil sa aking mga katas, pagkatapos ay bumalik sa kaniyang ginagawa.

That was my midnight snack. Hindi narin ako nakabalik pa sa pagtulog dahil nakatulog naman na ako kaninang umaga hanggang gabi.

"Can I lay here?" Tanong ni Neon na halatang namimigat ang mata. Tinutukoy niya ang kabilang parte ng higaan.

"Sure." Ngumiti ako.

Tumayo muna siya at kinuha ang mga susi sa kaniyang bulsa at sinabit iyon sa malayong parte ng kuwarto. Malayo sa higaan kung nasaan ako. Napatawa na lang ako ng awkward sa kaniyang ginawa.

He double check the handcuff in my hand tapos ay humiga na nga siya.

I sat ang made the headboard as a backrest.

"Puwede kang matulog dito sa lap ko kung gusto mo." Suhestiyon ko na tinugon naman niya. Umayos siya ng higa at ginawang unan ang mga hita ko. Now, I can freely stare at his goddamn good looking face. This psycho is something. Dumilat siya at nagkatitigan kami. I don't know how to react or what to say so I just stare at him kahit pa nakakailang ang nagababaga niyang tingin. His brown eyes were eyeing my facelike a jewel. Ang kaniyang makakapal na kilay ay ginawang misteryoso ang kaniyang mukha, lalo na ang kulay lupa niyang  mga mata. 

Sinuklay ko nalang ang kaniyang buhok and he seems to like it because he closed his eyes when I started doing it.

He moaned, nagsumiksik siya sa akin, ngayon ay nakalagay na ang kaniyang ulo sa harap mismo ng 'that thing' ko. Good thing he wasn't facing it because it will be more awkward for me.

"I hope this will not end." He said but his eyes remained close. His aristocratic face is so hot ngayon na malaya ko itong napagmamasdan dahil nakapikit siya, I have the guts when he's like this.

Ang kaniyang sinabi ay nakaagaw sa pansin ko. "What do you mean?"

"What I mean is, I hope this will not end because you are being sweet. Alam natin na minsan lang mangyari 'to. I want you this way. Pero alam kong hindi din magtatagal 'to because I know you're planning to escape, right?" His lips turned into a grim line. The last statement he said made my stomach flip. I know that he thinks that way before, hindi lang siya nagsasalita, pero ngayong sinabi niya, mas masakit pala. I don't know why but I feel sad because of how he thinks of me, the product of what I did. Ako ang nasasaktan ngayon, at hinid ko maintindihan iyon.

Why would I get hurt because of this petty things? But then I remembered what my father had said. "Kahit gaano pa kaliit iyan, problema parin. Kahit gaano pa kawalang-kuwenta sa iba, anak, nakakasakit pa rin. Tandaan mo, lahat ng tao may mga nararamdaman, may mga ipinapahiwatig talaga ang kanilang mga nararamdaman sa pamamagitan ng pagsasalita pero may mga taong nananahimik lang. Alam mo, pag naiipon ang problema, galit o kung ano pa man, mas nagiging pangit ang resulta, kaya dapat alam mong magsabi para mapigilan ang kung ano mang hindi magandang bagay na mamumuo." That's what he said. That's when we are still a normal family, a loving mother and father, and a daughter, which is me. But then not all things goes perfect.