Splendid love (COMPLETED)

Prologue

"Anong magpapakasal? Are you out of your mind, Phoebe?!" Sigaw ng mommy ko sa phone ng tinawagan ko siya.

Isaiah propose to me yesterday night. He surprise me in the middle of the seashore, with lights on the trees, petals of roses on the sand, it was very private it was only me and him on shore until he kneel down on the sand and ask if I want to marry him, and I answered yes.

That was the most happiest moment in my life. I never thought we've come this far, from those judgements, mga issue na binabato saakin o saamin, we conquer it all.

But then, my family doesn't want him for me. Akala ko matatanggap na nila, dahil akala ko napatunayan nanamin kung gaano namin ka mahal ang isa't isa pero hindi pa pala sapat na mapapayag sila.

I remember when I don't relay my decisions to my parents, I do whatever I want, I decide on my own, I'm dependent but not until Isaiah came to my life he make my realize the value of family. That's when I've change my attitude towards my parents, and now It was so hard to deal with them.

"He propose to me yesterday, mom. That was the happiest moment in my life. He loves me and I really love him..Is it not enough to marry him?" Mangiyak-ngiyak kong saad.

"How can that love feed you huh, Phoebe? Paano ka nya mapapakain sa pagmamahal na 'yan? Sa tingin mo mabubuhay ka ng pag susurfing niya? Its just a temporary job..well its not even a job!" singhal niya saakin.

He lives in Siargao where he joins some surfing competition to support his family. That's where I met him, passionate to what he wants to do.

"Well, I don't really care about the money mom..I only care for him, I really love him..Please, Let me marry Isaiah.." Hindi ko na mahanap ang mga salita na dapat ay sasabihin ko, hindi ko na alam, ang alam ko lang ay mahal na mahal ko siya. That's how pure my love for him, walang wala ang pera kung kalaban nito ay pagmamahalanan ng isa't isa.

Love is really powerful above all.

"No.." One word but feels like my world going to burst out. After that she cut the call leave me crying.

Hindi pa pala tapos, ang nakatanggap ako ng text.

From: Mommy

You're dad wants you here. Umuwi ka dito at hiwalayan mo ang lalaking 'yan!

My dad wants me there? Ngayon lang? Bakit ngayon lang? Pinapapili ba ako kung sino ang pipiliin ko? Ganon ba ang gusto nilang iparating?

Ilang minuto muna akong nakatwayo at nakatingin sa kawalan to think about kung tama ba ang gagawin kong desisyon.

Inayos ko muna ang sarili ko bago bumababa at magpakita kay Isaiah, ayoko na makita niya akong galing sa iyak dahil alam ko na mag aalala 'yon.

We are now living on the same roof together. Umalis ako sa showbiz ng walang paalam kahit kanino, hindi nila alam kung nasaan ako, even my parents. Tumatawag ako sakanila but they don't really know where am I. Pagbaba ko ng hagdanan ay siya ang naabutan ko, nag luluto.

"Hi..Did you sleep well?" He ask. Ngumiti ako sakanya, at tumango. Lumapit ako sakanya at niyakap siya habang nasa likod ako. Tumulo ang luha ko habang yakap siya, buti nalang at nakatalikod siya.

"Ilang minuto lang tayo 'di nagkita, miss mo agad ako?" asar niya ng nakaharap na siya. Pero nang nakita niya ang itsura ko, sumeryoso ang mukha niya at hinawakan ang mga pisnge ko.

"What happened, love? Is there something wrong?" tanong niya na parang alalang alala.

How can you not in love with this man?

"Wala, I just want to hug you.." I chuckled na parang wala lang talaga,

"You can hug me whenever you want, sayo lang naman ako.." halakhak niya at niyakap ako ng mahigpit.

Gabi na ng tapos na kami sa lahat ng gawain at andito na kamn ngayon sa loob ng bahay.

We plan to watch a movie,

"Hindi mo ba na mimiss maging artista?" tanong niya na ikinagulat ko.

"Huh? Hindi naman, bakit mo natanong?"agap ko.

"Wala lang, naisip ko lang. Baka bored ka na dito.." napatingin ako sakanya sa sinabi niya.

"Joke lang.." Tumawa siya ng pagkasabi niya non.

Sa totoo lang na mimiss ko na nga, namimis ko na maraming humahanga sayo, na miss ko ang friends ko sa manila, I miss the life in the city, but I love it here. Masaya ako dito, masaya kami dahil parang nasa paraiso kami, hindi mapapantayan ng kahit ano ang nararansan ko dito, It feels like I'm at peace.

Hindi na namin natapos ang movie dahil inantok na kami. Si Isaiah ay nakatulog na habang ako ay nag linis muna ng katawan bago matulog.

Pumunta muna ako sa veranda para alalahanin ang sagutan namin ni mommy kanina, nasasaktan ako kasi hindi ko man lang mapagtanggol si Isaiah sakanila.

My phone beep. Nag text ang mommy ko.

From Mommy:

Your dad is in ICU right now! You need to get here, as soon as possible Phoebe. I need you, your father need you. We need you here, anak.

What? Si dad, nasa ICU? Why? What happened?

Hindi ko alam ang gagawin ko, kung aalis ba ako ng hindi ng paalam pero kailangan ako ng pamilya ko ngayon.

They really need me right now!

Kinuha ko ang maleta ko at nag empake ng mga damit ko, I really need to get there as soon as possible. Wala na akong pake, sa kahit anong pwedeng mangyari, all I want to do is to be with my father.

Umalis ako ng gabing 'yon ng di nag papaalam kay Isaiah, iyak ako ng iyak at hindi ko alam kung dahil sa pamilya ko o dahil iiwan ko siya.

"I'm sorry, I love you.." I kiss his forehead at umalis na. Babalik ako, pangako 'yan.

Ilang araw ang lumipas simula ng umalis ako sa siargao, ilang araw din ang lumipas simula ng namatay ang daddy ko. I don't open my phone, wala akong panahon para doon. Dahil hanggang ngayon nag luluksa ako sa pagkamatay ng ama ko. Hindi ko man lang naparamdam kung gaano ko siya ka-mahal, I didn't even say I love you to him at pinagsisihan ko 'yon.

Buwan ang lumipas ng napagdesisyonan ko na bumalik ng Siargao. I miss Isaiah so much, pero hindi ko alam kung may babalikan pa ako sa pag iwan ko sakanya ng biglaan.

Sumakay ako ng bangka patungo sa probinsya ng siargao at pagkatapos ay sumakay ng tricycle. Kinakabahan ako na masaya dahil makakbalik na ako at makikita ko na siya.

Pagkababa ko palang ng tricycle, pumunta agad ako sa Cloud 9 kung saan siya tumutuloy.

There, I saw him. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, ang sakit. Ang sakit sakit pero I think I deserve this.

Ako ang unang nangiwan, sino ba naman ang hindi maghahanap ng iba kung iniwan ka ng walang paalam, diba? Pero halos dalawang buwan pa lang 'yon ah? Masyado naman atang mabilis, o sadyang ang bagal ng oras ko kasi ang daming kagaguhan ang nangyayari sakin.

Hindi na ako lumapit pa, umalis na lang at 'di na nagpakita pa. Maybe in some other time?