It Takes A Lot Loving A Man

Yayımlanmamış bölüm..

İşe dönüşümün günler sonrası.
Sarısına düşkün olduğum adamın maviye düşen gömleği, benim gömleğim, kolları bir iki parmak uzunca, ne kadar dirseklerine çekse de düşüp duruyor bileğine. Alnı kırışacak kadar dahi şikayetçi değil.

Beni bir an olsun kendi halime bırakmadığı evimden çıkmayışı ile dikişleri omuzlarından da bir parça düşmüş gömleğe razı olmuştu. Mavilerime bir kez sardım ya onu gök yüzüm oldu gözlerimine zaman kaldırsam orda, beni çepeçevre sarıyor, dünyam dönüyor, dünyam aydınlanıyor.

Kahve alırken yakalandığım tenha bir fırsatta kollarını dirseklerine doğru çemredim.
Yüzü istemsizce kırıştı.

"Ama Şefim-"

Omzundan düşen dikiş yerine elimi yaslarken ima ile gülmemle yanaklarına karın kalktığı yerden gelen bahara saçılan çiğdemler gibi endişelerini dağıtan tatlı bir pembelik yayıldı.

Onu ofis mutfağında öpmemem için şirkette adımızın çıkmasından daha büyük bir tehdit düşünmem gerekti.

Tedbirle kaçan ellerinin aksine gözlerinde hep bir davet var. Ardı sıra çıkıyorum terasa, tırabzanlarda tutuyorum onu sadece sarılıyorum, göğsüme yaslıyorum, ooohh!
Nefes almak bu olsa yeterdi bana..

Bizdeki bu iki ileri bir geri hallerin farkında imalı bakışların hiçbiri itirafa ya cesur değil ya da umur etmiyor. Daniel bile daha az soru soruyor.

Aynı ofiste olmak daha zor şimdi, her şeyini biliyorum, masanın ardında ne hazineler gizli, altından görünen ayağı terliğini üzerinde yaptığı işe kapılmış sallanıyor. Çorapları bile benim, sardığı ayaklarından bile öptüm. Ahh beni ondan birkaç metre ötesinde bir masanın ardında hiyerarşiye koyan, arzularıma hep bir olmaz veren şu işmiş, hesapmış, satışmış öyle öykünesim var ki!

"Yapma Jongin.." diyor. Garajda arabama girdiğimiz ilk seferden, gün boyunca
....

~•~•~•~•~•~•~•~

Yazar burada pes etmiş..
Hayali okuyucuya havaledir..