A Promise

Chapter 33

Pinag titinginan ako ng mga tao na nadaanan ko kanina. Sa bawat tingin nila ay alam kong may pang huhusgang kasama. Syempre, ano pa bang ieexpect mo. Eh hindi naman nila ako kilala.

Mugto na ang mga mata ko ngayon. It's already 12 AM pero wala paring gusto ang sistema ko na matulog. Gusto ko lang umiyak ng umiyak. Ilabas lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon.

Kasabay ng pag iyak ko ay ang pag iisip ng utak ko kung anong naging mali sa amin. Hindi ko alam kung paano kami humantong sa ganito. Ni minsan hindi ko naisip na hahantong kami sa ganitong sitwasyon. Yung punto na, iiwasan ko siya para kahit papaano, maibsan yung sakit na nararamdaman ko.

Nag simula na akong kwestyunin ang sarili ko. Iniisip ko na kung saan ako nag kamali. Pilit kong iniisip kung saang bagay ako nag kulang. Kung saang aspeto ng pag mamahal ako nag kamali. Kanina ko pa iniisip. Kasi nahihirapan na ako eh.

Gusto ko na malaman kung saan aspeto ba sumablay. Ako, kung saan ako sumablay. Kasi... kung hindi ako nakagawa ng mali, hindi magiging ganito eh. Hindi kami aabot sa punto na 'to.

Hindi ko alam. Hindi ko na alam.

This day. This day exacts the one week na hindi kami nag uusap. I keep ignoring him. Maraming beses siyang pumunta at nang gulo dito sa condo. Maraming beses ko din siyang hindi nilabas at hindi ako nag pakita sa kanya.

He always waits me to my class. Nandun siya sa oras ng pag pasok at pag labas ko. He tried to talk to me, but I refused. Hindi ko pa talaga kaya eh. Ang sakit sakit talaga. Sa tuwing makikita ko siya, bumabalik lahat ng nasaksihan ko nung gabing 'yon. Gabing pilit kong kinakalimutan.

Naawa ako sa kanya. Sa tuwing pupunta ako sa mga special places namin, lagi kong nasasaktuhan siya don. Umiiyak habang tinitignan ang mga litrato namin. Nasasaktan ako na nakikitang siyang ganun. Umiiyak ako habang pinag mamasdan siya sa gilid, iniiwasan na makita niya ako.

Sa mga panahong 'yun. Gustong gusto ko siyang yakapin. Gusto ko na iparamdam sa kanya na magiging okay din ang lahat. Na darating din yung panahon na mag hihilom lahat ng sugat at sakit sa aming dalawa.

Pero hindi ko magawa. Dahil sa tuwing mag lalakas loob akong lapitan siya. May kung anong hindi sumasangayon sa loob ko. Sinasabing, hindi pa oras. Hindi pa namin oras.

I hate the fact na he is crying because of me. Noon, ang gusto ko lang naman ay makitang nakangiti ang mukhang matagal ko nang minamahal. Hangad ko na sa bawat pag bukas ng kanyang mga mata ay saya lamang ang iyong makikita.

Pero hindi 'yon ang nangyayari ngayon,

Ibang iba sa hinangad ko noon.

Nag ring ang phone ko. I look at it. It's tita aby. It's midnight na ah. Why is she calling pa?

"Hello, Tita? Kumusta po?"

"Hi, anak. Ayos lang naman. Ikaw kamusta?"

"Okay naman ako tita."

"O-oo ako kahit alam kong hindi. Pero kasi,"

"Why po tita? Is there any problem?"

"Ricci is not doing good. He is not eating the food we are giving to him. I-I don't know. I know I might be selfish to say this but, u-uhm. Can you go to our house?"

That's why parang pumapayat pala siya. He is not fit the way he is before.

"A-ah ano kasi tita eh,"

"Please hailey. I'm begging you." 

"Okay po. I'll come."

While I was in the road. Tita explained to me everything. Ricci is in the worst condition. Bakit mo ba 'to ginagawa? Why are you doing this to yourself?

Mahal ko. Bakit mo 'to ginagawa. Bakit...

When I got into their house. I immediately entered my self in. I hear tita aby's sobs. She is crying.

When I see her I go to her direction and hug her. Hug. The hug that is enough to comfort each other's pain.

Dumiretso na ako sa taas kung nasan ang kwarto ni Ricci dala dala ang pagkain na kinuha ko sa maid nila.

"Ricci. Open the door. It's me. Let's talk." I said kahit sobrang sakit. I wasn't even sure if kaya ko na but wala na akong choice. Kailangan ko na rin siguro harapin 'to. I can't hide forever.

"Come in." Tipid niyang sagot.

Pag pasok ko ay amoy ko agad ang mga alak na ininom niya. Sobrang kalat ng kwarto niya. Gulo gulo lahat ng gamit. Sira sira yung ibang mga figurines dito. Pero bukod tangi na hindi nagalaw ay yung place where our pictures placed.

Ibinaba ko yung pag kain sa desk niya at kumuha ng upuan para umupo.

"Ricci... why are you doing this? Why are you doing this to yourself? Sabi ko, kailangan natin ng panahon para ayusin lahat. Hindi paguluhin pa lahat!" I almost shouted at him. Hindi ko inexpect na magiging ganito siya.

"Why!? Huh? Do my life had a sense pa? T-the woman, I've treasured the most, just leave me. She leave me, okay? Because I'm a jerk! I am so useless. I am cheater. I am a traitor. I can't be contended for what I've have. I am always looking for more. I-I wasn't able to keep what's for keeps,"

"I wasn't able to keep you, mahal." He said.

Pilit kong pinipigilan na tumulo ang mga luha ko. Ano ba! Hindi paba sapat yung mga iniluha ko non? Traydor ka talagang luha ka.

Lumuhod ako sa harap niya. I fixed his hair and made him look at me.

"Ricci. Alam ko na masakit. Alam ko at ramdam ko. Kasi ako, I was also able to feel that pain. At sa tuwing nararamdaman ko 'yun. Unti unti akong pinapatay. To the point na hinihiling ko na huminto na yung pag tibok ng puso ko para naman mawala na yung sakit diba? Pero we know we can't do that. We can't just wish to stop all what is happening right now. Kasi, alam ko na, alam ko na pag dating nang panahon. It will build and make us to a very strong and experienced version of ourselves."

"And gusto ko na dumating tayo sa punto na 'yun. Where we can face each other happily. Puno nang pag mamahal at walang pang hihinayang."

"Simulan natin ngayon ha. Alam mo ba, masakit sakin na hindi ko nakikita yang mukha mo sa umaga. You made me experienced those things na sa bandang huli, matatakot ako na hindi ko na maramdaman uli."

"Huwag kang mag aalala. You always have a spot in my heart. Mamahalin parin kita mula sa malayo. Ikaw lang ang mamahalin ko. Kahit kailan, ikaw parin." I said and kiss him on his forhead at lumabas na sa kwarto niya.

Pain is still there. Always there.