A Promise

Chapter 36

"Hailey, sa UP ka parin mag ma-masterals?" Stacey ask me. Napaisip din ako. Should I continue my masterals here or just fly to US and doon na mag aral. Ewan ko, undecided pa ako. May inaantay pa kasi ako eh.

"I wasn't sure pa stacey. Still undecided up to right now." I answered to her. She make face to me and give me that teasing look.

"Inaantay mo parin ba? You should not na. Come on! 3 years na ang nakalipas oh." She reasoned to me.

Oo. 3 years na ang nakalipas. Yes, hindi ko siya pinigilan. Tinuloy ko yung plano ko na hayaan siya umalis. Hindi ko alam pero yun yung naiisip kong nararapat para sa aming dalawa nung mga panahon na 'yon.

Pero I can say na hindi ako nag kamali. Everything went good after we split up. Nung pumunta siya sa abroad to play. His game is gone insane! Magaling na siya dito, but playing there makes him more a skillful and experienced player he can be. Humakot siya ng mga awards abroad. He even played professional leagues there.

I was crying sa mga moment na 'yun. Kasi, I was there. Oo. Nandun ako sa mga oras na kinukuha niya yung mga achievements siya. I am one of the audience. I have a lot of chances na mag pakita sa kanya, but I still chose not to. Alam nila tita abi na nandun ako. At nalulungkot sila sa mga oras na hindi ko kinukuha yung mga pag kakataon para mag kita kaming dalawa.

I can say na naging okay naman siya. Buwan buwan dinadalaw siya dun ng mga magulang niya. Just making sure he's okay and doing good. Maraming beses din akong sumama, pero hanggang tapat lang ng hotel niya.

He never texted me or contacted me after we talked. Para kaming strangers nalang. Ang sakit isipin para sakin na humantong kami sa ganitong sitwasyon. Pero, wala eh. Wala kaming magawa. Hindi puwedeng ipilit ang mga bagay na alam naming lalong mag papalala lang sa situation naming dalawa.

I think we both chose na mag focus muna sa sarili namin. Maybe it's true, na ang mga kabataan ay masyadong nagiging mapusok. Tinatahak ang mga daan na hindi nararapat para sa kanila. Sinusunod ang bulong ng isip at nauudyukan ng mga boses na hindi dapat naririnig.

Pero experiencing those pain and struggles in the past. I think it really helped us to where we are right now.

Nakakatulong din palang masaktan.

Ako naman, I just graduated my AB-Psychology. Now, I have to choose kung saan ako mag e-enroll for my masteral years. Being able to learn psychology makes me understand things more. I'm not doing things na alam kong makakasama sakin. Kasi naiintindihan ko ang mga bagay bagay. Maging tayo. Kailangan natin na pag isipan mabuti ang isang bagay bago natin ito gawin. Lalo na kapag ito ay may kaganapan sa ating buhay.

Normal parin yung buhay ko. Same as before. Pero si Ricci? He is making his name more popular. He even made history for PH Basketball. Every time I browse? His name is all over the media.

My parents settled their business here in the PH. Para daw mabantayan nila ako at wala akong magawang mga kagagahan, ulit. They are so mad at Ricci. Ang sabi nila pag nag tangkang makipag balikan daw si Ricci, I should reject him daw.

Ang tanong ko naman,

May makikipag balikan ba?

Kasi as I saw him, he is happy there.

And wasn't even thinking going back here.

Pero kung doon naman talaga siya magiging masaya, go! Hindi ko siya pipigilan. Instead, I will let him go kung saan man siya magiging masaya.

Kasi ang alam ko, ganon dapat. Kung mahal mo, hahayaan mo siya kung saan siya magiging masaya. Kasi, kaya nga natin mahal ang isang tao dahil masaya tayo sa kanila diba?

Pero paano naman kung hindi na sila masaya sa atin?

Should we force them to stay dahil lang mahal natin sila?

No. Pero we have different interpretation of love. Kaya sa huli, choice parin natin kung ano ang pipiliin natin.

"Wala eh. Mahal ko pa." Ani ko at nag paalam na. Pauwi na ako sa amin. Sa bahay namin with my mom and dad. I live with them na rin. Iba pala yung saya kapag mga taong malapit sayo na ang kasama mo, hindi puro pera lang.

Habang papasok ako sa village. Naisipan kong dumaan muna sa park. Hapon na. Sure akong maraming mga bata na ang nag lalaro doon.

I like watching kids play. Nakaka relax sila titigan. Parang they were just living their lives. Not worrying about the things surrounds them. Ang sarap maging bata ulit.

Ipinark ko ang kotse ko at lumabas. Sumandal ako habang pinapanood sila, together with the beautiful sunset.

Pero,

Napalingon ako nung may nakita akong familiar car.

Oh, no.

Is it Ricci?