İzem Meva Ulusoy, bir gece ansızın evine giren bir adamı ne denli tanıyabileceğinin sınırlarını dahi bilmezken; fark etmeden bu sınırların etrafında dolaşmaya başlamış ve bu sınırların içerisine yaralı bir adamı da alacak kadar körleşmişti. Nefreti...
Bölümümüze oy vermeyi ve paragraf içi yorum yapmayı es geçmeyiniz lütfen. Oldukça uzun ve tane tane okumanızı kuvvetle önerdiğim bir bölüm oldu. Yazarınızdan çok sevgiler ve çok saygılar.
Keyifli okumalar dilerim! ^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
 Sonra uyudum ve uyandım. Adımlarımı yeniden ileriye taşımaya başladığımda; yabancı bir el sol omzumu, tanıdık bir el sağ omzumu, ezbere bildiğim bir çift kol ise karnıma sıkıca dolandı ve birdenbire geriye doğru sürüklenmeye başladım. Tıpkı çatlamaya başlayan bir geçmişin can yakan yanılgısı gibi. Bedenlerin bedenimi sıkıca kavrayan uzuvları beni çekiştire çekiştire şimdime yetiştirmeye çalışırken, belime sarılan ve avuç içini sertçe karnımın üzerine bastıran elin kolları öyle sıkı tutuyordu ki beni; bir anlığına olduğum yere çakılmışım gibi hissettim. Beni yalnızca tutmuyordu, bana öyle bir sarılmış ve beni kollarının arasına öyle bir hapsetmişti ki omuzlarımdan ittirmek için üstün bir çaba sarf eden eller bile beni ondan almalarına müsaade etmiyordu. Sanki ondan asla koparılmayacak bir parça gibiydim, onun gibiydim; onunlaydım ve avuç içinin sıcaklığı tenimi cayır cayır yakarken kim olduğunu bilmek üzereydim. Belki de en büyük korkumdu bu bana çünkü onun kim olduğunu hiçbir zaman bilmek istemeyen beni bile öldürürdü bu vefa. Sonra uyudum ve uyandım.
