Vazgeçiyorum beni ben yapan birçok şeyden. Affediyorum herkesi dilimle ama kalbimde hep bir burukluk ile. Her geçen gün biraz daha fazla anlıyorum, sevenimin olmadığını. Sahi düşünüyorum da, beni gerçekten seven olmadı. Her gelenin satırlara karaladığı; seviyor, sevmiyor hikayesi değil. Gerçek bir yaşanmışlık hikayesi. Kimsesiz olmayan birinin, kimsesiz diriliş hikayesi...
Ankara
Anne ve babamın kavgasına daha fazla tanık olmamak için çıktım evden. Her zaman kavgalarını izlemek, canımı eskiye oranla çok ta acıtmıyordu. Babam Hakan Gökmen, özel bir şirkette müdürdü. İşine ve parasına çok bağlıydı, bana hiç olmadığı kadar.
Annem Neriman, lisede tarih öğretmeniydi. Hiç yaşlarına başlarına bakmadan böyle kavga etmelerine önceleri şaşırsamda, şu an takmıyordum. Ya da ben öyleymiş gibi davranmak istiyordum.
Birkaç kiracı yerleşip taşındıktan sonra, boş kalan diğer evimize doğru yürüdüm. Sanırım kimsenin oraya taşınmamak istemesinin nedeni bulunduğu sokaktı. Kocaman sokakta yalnızca beş ev vardı. Dördünde kasvet hüküm sürerken, bizim evimiz oldukça şirin durarak sırıtıyordu. Benden başka kimsenin artık gitmediği evi, nedense çok benimsemiştim. Sanki sadece bana aitti. Annemler neden hep oraya gittiğimi sorsalar da, yaklaşan üniversite sınavımı bahane ediyordum. Zaten babam, eve gelmezsem daha da memnun olacaktı. Hislerimiz karşılıklıydı!
Yaklaşık on dakika mesafesindeydi ev. Pazar günü olduğu için ve hala mart ayındaki karanlık gökyüzü gitmediği için, fazla kimse yoktu sokaklarda. Ankara'da olduğumuzu da düşünürsek, bu oldukça normaldi.
Bir sokak daha geçmiştim ki onu gördüm. Onur'u. Berbat olan hayatımı, daha da berbat eden çocuğu. Siyah saçları, yeşil gözleri, uzun boyu ve açık buğday teniyle, kim bilir kaç kızı kandırmıştı. Sabahın köründe ne işi vardı dışarıda. Ben ilerleyip gidecekken seslendi.
"Selin! Seni yerden bitme. Buradan geçtiğin için verdiğim cezayı ne çabuk unuttun, bir daha mı istiyorsun?" Dedi tek kaşını kaldıramadığı için ikisini de kaldırarak.
Sırf tek kaşını kaldıramadığı için bile bir sıfırdık. Tehlikeli konuşmasına uymuyordu kaşları. Cesaret hırkamı omuzladım. Rol zamanı gelmişi. Derin bir nefes aldım ve tam karşısına geçtim. Boyum ancak omzuna geliyordu. Durum bire bir. Umursamaz bakışlarımı ona yönelttim, onu takmadığımı belli edercesine. Durum ikiye bir. Birkaç saniye baktıktan sonra gözüm arkasına kaydı. Çakma çetesi sokağın başında görünmüştü. Sayabildiğim kadarıyla yedi veya on kişilerdi. Bir bu eksikti, şimdi tam oldu. Kambersiz düğün olmazdı sonuçta. Dikkatimi ona vermediğimi görünce tekrar söylendi.
"Şşş, sana söylüyorum duymadın mı?"
Bu sözün sonrasında, sahne sırasının bende olduğunu anladım ve sahte bir gülüşle cevap verdim.
"Ah, evet. Ne çabuk unutmuşum. Dündü değil mi? Kendin korkağın teki olduğundan, o çakma çetene elimi ayağımı bağlattırmıştın." Tek kaşımı sırf ona inat olsun diye kaldırmıştım, bunu söylerken.
"Hatta belime kemerle vurmalarını bile söylemiştin. Her vuruşta ben kahkaha atınca yüzün kızarmıştı. Bak bu yeri unutmam asla." Diye devam ettim yüzümdeki sırıtışla.
Bunu nasıl bu kadar rahat söyledim aklım almıyor. Oysa canım hala yanıyordu ve o zaman attığım kahkahaların hepsi, birer çığlıktı aslında. Fazla hızlı vurmamış olsalar da, gerçek Selin olsaydı, ağlamak orada kalsın korkudan ve yalvarmaktan ağlamayı unuturdu.
Onur tam elini kaldırmış "Seni..." diyordu ki arkadaşı elini omzuna attı. Hafifçe arka tarafa bakıp sırıttı ve el işareti yaptı. Ben daha ne olduğunu anlamadan, onlar etrafımı sarmışlardı. Kafa karışıklılığıyla göz gezdirdim üzerlerinde. Birkaçı hariç diğerleri, gömlek ve kot giymişlerdi, farklı farklı renklerde. Kalanlar ise gömlek yerine kazak. Dış görünüşleri bile çakma olduklarını ve sadece Onur'un arkadaşları olduklarını alenen belli ediyordu. Onları nasıl alt edeceğimi düşünürken, ancak üç tanesiyle baş edebileceğim gerçeği yüzüme vurdu. Cesaret hırkamın altındaki ben titremeye başlamıştı. Belli etmeden etrafa bakmaya devam ettim. O sırada Onur, bana doğru geldi.
