Karakedi

8.Bölüm

~Berk'ten~

Saatler geçti...Hala uyanmadı.Çok korkuyorum.Ama neden korkuyorum?1 haftalık kızı neden bu kadar özlüyordum...onunla zaman geçirmek istiyordum...Çok saçmaydı.Aşk hep bana saçma gelmiştir.Ama o mavi gözlerine bakınca bir şey hissettim...Daha önce hissetmediğim bir duyguydu bu...Ve bu yüzden onu kaybedemezdim....

Gülüşünü gören kelebeğin ömrü uzardı...öyle güzel gülüyordu ki...onu gökyüzü bile kıskanıyordu...gündüzken Parlamazdı.Ama geceleri...Bir güneşten daha çok parlardı...Hele o gözleri...gökyüzüne meydan okurdu...

İçeriye kerem girdi.Tabi keremi görünce ağlamayı kestim.kerem hemen Ada'nın annesine koşup sarıldı.Kerem de ağlıyordu.
Ada koskoca Berk Özkan'ı ağlatmıştı.Acaba Kerem Ada'yı seviyor muydu?Heralde dayanamazdım Ada'yı kaybetmeye dayanamazdım....

Amiliyathanenin kapısı açılınca hemen koştum.Yanımıza bir erkek doktor geldi.Çok korkuyordum..Ya kaybettik derse napardım ben...Hayatım mafolurdu heralde.

"Ada'nın durumu iyi.karnındaki bıçak  yüzünden bıraz kan kaybetti sadece.şimdi onu normal bir odaya alıcagız.ama dikişleri açılmaması için birkaç gün burada kalıcak."

Doktor Ada'nın iyi olduğunu söylediğinde o kadar rahatladım ki anlatamam.Ada'yı Amiliyathanenin çıkardılar.hemen yanına koştum.o Mavi gözleri hala kapalıydı...Ada'yı odasına koydular.Ama hala uyuyor olduğu için tek tek girip ziyaret etmeliydik.Önce annesi girdi.sonra ise kerem.keremin ne eöyliyicegini merak ettiğim için kapı tam kapatmadım.Ve dinlemeye başladım.
~Kerem'den ~
"Merhaba mavişim...sana bunu kim yaptı bilmiyorum ama bulunca ölücek onu bil."Gözlerimi daha fazla tutamadım ve ağlamaya başladım."mavişim seni hep sevdim küçüklüğümden beri...Ama hiç söyleyemedim..cesaretim yoktu...Ama zaten sen beni hak etmiyorsun ki...Ben daha seni koruyamıyorum..."dedim.Ve derin bir nefes aldım.kulagına eğilip "seni seviyorum"dedim.Ve gözlerimi silip dışarı çıktım...
~Berk'ten~
Lanet olsun...Kerem Ada'yı seviyor.Ya Ada öğrenirse ve onunla sevgili olursa.Hayır izin veremem.ASLA!!!

Ben içimden konuşurken omzumda bir el hissetim ve o ele döndüm.elin sahibi Ada'nın Annesiydi.

"Oğlum Adayla konuşmıycak mısın?"
"Keremi bekliyordum.Çıktıysa şimdi girerim"dedim
"Tamam oğlum."dedi.

Tüm cesaretimi toplayıp odaya girdim.Ada uyuyordu.Yanına yaklaştım ve onu yanağından öptüm.Ada'nın yanına oturdum.

"Merhaba böcek.pardon kahraman böcek mi demeliydim.Neyse...Ada sana hep Keremi seviyormusun diye soruyorum Ya...çünkü seni kaybetmek istemiyorum...Sen bana iyi geliyorsun.brni güldürüyorsun...sinir ediyorsun...Ve üzüyorsun...Ama en önemli şey başka bir duygu yaşatıyorsun bana...sana o gün revirde baktığımda bir duygu hissetim o ğözlerine baktığımda hiçbir kimsede yaşamadığım bir duygu hissettim.Ve o duygu sen hep benim yanındayken canlanıyor...Hayatında ilk kez böyle bir duygu hissettim ve kaybetmek istemiyorum...o yüzden sana hep keremi seviyor musun diye soruyorum.Eger sen onu seversen onunla sevgili olucaksın ve beni bırakıp gitmenden korkuyorum...lütfen beni bırakma...