~HİSSİYAT~

X /

Evet insanlar kötüydü belki tek başına insanları değiştiremezsin ama sen farklı olabilirsin çünkü farklıysan özelsin
Yaptıklarımdan hala pişman değildim yıldıza olanları duymuştum sırra kadem basmıştı onu bulmak konuşturmak intikam falan almak bir yanım bunu ne kadar istesede bir yanım intikam ve kin duygusunun aptallık olduğunu sıkı sıkıya savunuyordu eve gelmiştik hiçbirşey demeden üst kata çıktım üstümü değiştirip yatağıma uzandım sanırım annemle babam tartışıyorlardı alt kattan sesler yükseliyordu konunun ben olduğumu anlamamak için aptal olmak gerekiyordu ne kadar derbeder bir ruh halinde olsamda kapıyı açıp aşşağıyı dinledim annem babama şöyle diyordu

+onunla görüşüyorum onu bir ay önce buldum o benim kardeşim bunu senden saklamamın yanlış olduğunun farkındayım ama annemden babamdan kalan tek miras o bana şimdi bu olaylar olunca oğlumuzu onun yanına göndersek mi?

-o senin kardeşin ben buna kim oluyorumda sana kısıtlama getirip evet veya hayır diyebilirim ama şu konudada oğlumu onun yanına göndermem buna asla iznim yok

+halamı halamı ona karşı kinli ve öfkeli sin ben bile affettim onu hem sen demezmisin affetmet adam işidir yürek işidir şimdi neden böyle yapıyorsun oğlumuz burada yapamaz

-belkide içimde biryerleri kırıp dökmüştür onu affetmeye yüreğim yok bu konu burada kapansın ne sen beni kır ne de ben seni

Sanırım kapı çarpılmıştı birinden biri artistlik yapıp ceketini alıp çıkmıştı benim yüzümden kavga etmeleri beni daha çok depresif bir ruh haline sokarken yarın dan itibaren başlayacak okul serüvenimi düşündüm atlatabilirdim bunları ve atlatacaktımda annem okul kıyafetlerimi ütüleyip kapıma asmıştı yine kapımdaki asılı kıyafetlere tedirginlikle baktım kitaplarımı ayarlayıp kontrol etmem gereken şeylere baktım ve çantama bir kitap atıp ağzını kapattım normalde hep bu işleri sabaha bırakırdım sabahları alır hızlıca çıkardım ama savaşa hazırlanıyordum kendimden kaybım olmamalıydı kendimden ödün veremezdim herşeyden çoksa bizim kitap kurdunun tepkisini merak ediyordum ona aşık değildim yollarına da ölmezdim ama bende bir yeri vardı öyle yada böyle belki ani bir tepkiyle kırarmıydı sanmam ama üzülübilirdimde bu konuda bir kesinlik veremiyorum bir sonuca varamıyordum bu canımı dahada sıkıyordu annem akşam yemeğinde patlıcan pilav ve mercimek yapmıştı hayır yani bir kaşık ta üçünü birden birleştirip yemeyi seven bir ben miydim merak ediyordum depresyonda olmama karşın iki tabak yemek yiyen ben üzerinede üç dilim revaniyi gömüp sofradan kalkacaktımki annemle babam hala tatsızdı annem babama bol miktarda pirinç pilavı koymuştu bu annemin dilinde babama sana karışmıyorum ne yaparsan yap demekti çünkü babam şeker hastasıydı annem babama yemek koyarken veya yaparken çok dikkat ederdi ama bugün böyle yapmıştı babamsa anneme aldırmayarak yiyiyordu e adam fırsat bulmuş kaçırırım diye hapur hapur yiyiyordu annemde insanı çıldırtacak bir yavaşlıkta tabaklara vura vura yemeğini yiyordu tam tabağın yarısına geldiki babam annem dayanamayıp

+zıkkım da koysam onuda ekmeğe banıp yersin be adam ölecen ölecen tıkandın yemekten hayır bide takipte edemedim ışık hızında yiyor diyerek söylene söylene önündeki pilavı mutfağa götürdü babam sanane

- kınalı hanım sen benden mi mesulsun dedi hem ben senle konuşmuyorum dedi

+Annem öylemi neyse ben revaniyide alıp komşuya gidiyim o zaman dedi annem yine vurdu yine gol sahalarda görmek istediğimiz hareketler diye yorumda bulundum babam enseme yapıştırdı

+olum sen salak mısın ceza sahasına girmişim niye uyarmıyosun
Kınalı hanım sende bak duygularımla oynama revaniyi işin içine katma

-annem avına yaklaşan bir aslan gibi elinde revani tabağıyla döndü mutfaktan babam kıpkırmızı olmuştu
Anneme dönüp taktik yaptı

+yanına yaklaşıp dilinin ucuyla tuuuu diye tükürdü utanmıyorsun değilmi bana bunları yapmaya dedi ve asıl amacını söyledi
aaaaa tüh tükürdüğüm tatlıya gitti şimdi sen yiyemezsin ver bana yiyeyim bari dedi