რატომ მიმატოვე ამ წყეულ სამყაროში?!

4.

   დილას ოთახში შემოსულმა ჰაერმა და ჩემმა ძმამ გამაღვიძა.
  - ლილეეე, ადეე სადმე წავიდეთ.
  - დაიცა გეგმას ვნახავ და თუ თავისუფალი დრო მაქ წავიდეთ.
  - ლილე არ დაიღლე ამდენი გეგმებით, მართლა მოსაბეზრებელია ყველაფერი საათობრივად, არ გგონია რომ ასე უფრო მეტ დროს ხარჯავ ვიდრე ზოგავ, სამყაროში ბევრი რამეა რისი გაკეთებაც აუცილებელია სანამ ცოცხალი ხარ შენ კიდე ძალიან ერთფეროვნად ცხოვრობ, უბრალოდ ადექი, ერთ დღეს დაივიწყე ყველაფერი და გაერთე დატკბი ცხოვრებით, მხოლოდ წიგნები, ბიბლიოთეკა და მასწავლებლები არაფერია, ხო მართალიხარ ესეც მნიშვნელოვანი და უპირატესია, მაგრამ უბრალოდ ხანდახან გართობაც საჭიროა.
   - მე იმას არ ვამბიბ რომ არ მიყვარს გართობა, უბრალოდ მომწონს როცა ყველაფერი ორგანიზებული და დაწყობილი მაქვს.
   - ამ ყველაფერმა კი რობოტად გაქცია, ახტი ეხა ჩემო მზის სხივო და წავედით, ძაანაც არ გამოიპრანჭო, არ მინდა ჩემს დას ვინმემ შეხედოს- თვალი ჩამიკრა და ოთახიდან გაიქცა.
   სხვა გზა არ მაქვს უნდა წავიდე, მოვწესრიგდი შხაპი მივიღე, ცხელ წყალში ვიდექი, წყლის წვეთები ჩემს სხეულზე ნაზად დაცურავდნენ, მე ფიქრებმა გამიტაცა ვფიქრობდი ყვაფერზე, ჩემი ძმის სიტყვებზე, მათეზე, წიგნზე რომელმაც ასე ძლიერ დამატყვეა და საერთოდ ყველაფერზე, აბსოლიტირად ყველაფერზე, რის გამოც ჩემებს ეგონათ ალბათ მოვკვდი ამდენ ხანს რომ არ ვჩანდი და ამომაკიხეს, გავედი ოთახში გამოვიცვალე

  დაბლა ჩვედი და ჩემს ძმასთან ერთად წავედი.
   გზაში ვართ, მანქანა მაღალი სისწრაფით მიქრის, სიმღერა ახშობს ყველანაირ და ყველაფრის ხმას, ვცეკვავთ, ვმღერით, ერთ ამბებში ვართ, გზა თითქოს უსასრულოა, წვიმა დაიწყო, თითქოს მასაც მოუნდა ჩვენი ბედნიერების გაზიარება,
წინ მივდივართ არ ვჩერდებით, თუმცა დროთა განმალობაში სისწრაფე იკლებს, ადრენალინი. ქრება, მანქნა გზიდან უხვევს და ქალაქგარეთ გადის, მიდის ადგილას რომელიც დაუვიწყარია სადაც ბავშვობის მოგონებები და ჩვენი სულია.
   მივედით აგარაკზე, ლაზარემ ცეცხლი შეანთო ბუხარში მერე გვერძე მიმისვა რა დროსაც ბავშვობაში დავბრუნდი გამახსენდა, სწორედ ამ ადგილას, ლაზარე მუხლებზე დამისვამდა ხოლმე და ზღაპრებს მიკითხავდა, მარიგებდა მომავალზე და სულ მზის სხივს და ფერიას მეძახდა აქვე ეზოში დაჭერობანას თამაშისას, სწრაფად ვერ დავრბოდი და თავს ძალით მაჭერინებდა ხოლმე, ახლაც ზუსტად ისეა, სწორედ ისე ჩამისვა კალთაში თუმცა ახლა ზღაპრების მოყოლის მაგივრად ცხოვრებისეულ თემებზე მელაპარაკა.
   იქიდან საკმალდ აჟიტირებული წამოვედი, წიგნის დაწერა მომინდა ამიტომ ბიბლიოთეკაში დავატოვებინე თავი და ჩემი ადგილი დავიკავე, იქვე იჯდა მათეც და რომ დამინახა მოვიდა.
  - მეგონა, აღარ მოხვიდოდი.
  - მელოდებოდი?
  - კი.
  - მიზეზი?
  - წიგნი, მაინტერესებს ანუ ამ წიგნის გარდა სხვა რომანი თუ წაგიკითხავს?
  - არა, და რა იყო?
  - არაფერი, უბრალოდ დამაინტერესა ყველა გოგოს წაკითხულ წიგნებში
ნახევარზე მეტი რომანი მოიძებნება და გამიკვირდა შენ რატომ ხარ ასეთი განსაკუთრებული.
  - აა, შენ ჯერ კიდევ ვერ მიხვდი როგორც ჩანს, მაშინ აგიხსნი, მე არ ვარ გოგო რომელსაც ბიჭები და გართობა აინტერესებს, მე ვარ ის ვისაც უბრალოდ სიმშვიდე და წიგნის კითხვა უყვარს, აქვს თავის სამყარო, სადაც შეღწევა საკმოდ რთულია, მოსწონს წერა, ხატვა, წიგნებში ციტატების მონიშვნა, სანიშნედ ყვავილები და სკეიტი.
   - აი რა მიზიდავს ასე შენსკენ, შენი ოროგინალურობა.
  - ანუ ვერ მივხვდი.
  - იცი ასე ადვილად კონტაქტში ადამიანთან ვერ შევდივარ როგორც შენთან შემოვედი.
  - გასაგებია.
  ვთქვი და წამოვედი, გზაში მათეც გამომყვა, გაჩერებამდე ერთად მივედით.
  ახლა ოთახში ვარ, ფანჯრიდან მთვარის შუქი ოთახის შუა გულს ეცემა, ვარსკვლავებით მოჭედილ ცაში უკიდეგანოდ შორს მივფრინავ ჩემს ფიქრებთან ერთად.