რატომ მიმატოვე ამ წყეულ სამყაროში?!

26.

დილას წვიმის შხაპუნმა გამაღვიძა აივნის კარი ღამე ღია და გვრჩენია და ქარმა დაუბერა, ჩემს გვერდით პატარა ბავშვივით მათეს ეძინა და მისი ყურების გარდა იმ წამს არაფერი მინდოდა, უბრალოდ ასე სძინებოდა მთრლი დღე მე კი მისი სახით დავმტკბარიყავი, ჩემს ფიქრებში წავსულიყავი, სადაც მხოლოდ მე და მათე ვიქნებოდით მხოლოდ ჩვენ ორნი, გამეაზრებინა და დამეგეგმა ჩვენი მომავალი მიზნები, მეფიქრა ხვალ სად და როგორ წავიდოდით, ამჯერად კი არა ავტოსტოპით არამედ, მისი ოცნების მანქანით.
ცოტახანში საათს შევხედე მივხვდი დრო იყო ავმდგარიყავი, მათეს ნაზად ვაკოცე და ტელეფონი ავიღე რათა სოციალური ქსელები გადამემოწმებინა.
ინსტაგრამს, რომ ჩვუყევი ლაზარეს ფოტო ვნახე დედასთან და მამასთან ერთად, მათ რომ ვუყურებდი მინდოდა ჩვხუტებოდი... ჩვხუტებოდი ძლიერ, ამიტომ მონატრებაზე ვიფიქრე დავურეკავდი, სააბაზანოში გავედი რათა მათე არ გამეღვიძებინა და ლაზარეს დავურეკე მაგრამ არ გამაგონა, ამის გამო ცოტა ხასითი გამიფუჭდა.
დუშის ქვეშ ვიდექი, წვეთები ჩემს სხეულზე დაცურავდნენ, თვში ათასგვარი სისულელე მიტრიალებდა, ვფიქრობდი სწორედ მოვიქეცი თუ არა, რომ ოჯახი მივატოვე და ასე უბრალოდ წამოვედი სამოგზაუროდ, სწორი იყო თუ არა, რომ არ გავაფრთხილე ისინი ან მათეს შემოთავაზებაზე დავთანხმდი, ამ დროს გული მიჩქარდებოდა და თავს ცუდად ვგრძნობდი, ვცდილობდი ამომეგდო გონებიდან ეს ფიქრები სხვა რამეზე გადამეტანა ყურადღება მაგრამ უშედეგოდ, ბოლოს მათეს ხმა გავიგე, როგორ დაამტვრია სამზარეულოში თითქმის ყველაფერი ამიტომ გამოვფხიზლდი.
მოკლე შორტები და მათეს ჰუდი ჩავიცვი, თავზე პირსახოცი გავიკარი და სამზარეულოში გავედი, მათე ყავის გაკეთებას ცდილობდა მაგრამ არაფერი გამოზდიოდა რადგან ჯერ დამტვრეულის ალაგებას ცდილობდა, მივხვდი აზრი არ ქონდა მის აქ გაჩერებას, სააბაზანოში გავუშვი და სამზარეულოს ალაგებას შევუდექი.
მალევე მოვრჩი ყველაფერს, მათეც მოწესრიგდა ვისაუზმეთ და გარეთ გავედი.
ცოტახანს ფეხით ვისირნეთ, მერე ბარგი ჩავალაგეთ და გზას გავუდექით.
მანაქანაში სიწყნატე იყო თითქმის მთელი დღე, მე ისევ ჩემს ფიქრებში ვიყავი, სადღაც გზის ნახევარი, რომ გავიარეთ მათემ მანქანა გააჩერა, სადღაც სანაპიროზე.
- აქ რა გვინდა? - ლ.
- აი ეს - თითი გაიშვირა პარაშუტებისკენ. - მ.
- არ არსებობს მე მანდ არ დავჯდები, სიმაღლის მეშინია.
- დაჯდები, რადგან მეც შენთან ერთად ვიქნები.
უნდა შევწინააღმდეგებოდი, მაგრამ ხელი ჩამავლო და პარაშუტებისკენ წამიყვანა.
სადღაც 15 წუთი ვეხვეწე მაგრამ ვერ დავითანხმე, რომ არ დავმჯდარიყავით.
კატერზე ვდგავართ ღვედებს გვიკრავენ, რომ ოკეანის თვზე გასაფრენად მოგვამზადონ, საშინლად მეშინია, ვკანკალებ, მათესთვის ხელი ზედმეტად მჭიდროდ მაქვს ჩკიდული, ნელ-ნელა კატერი სისწრაფეს უმატებს, ჩვენ მაღლა ავდივართ, ოკეანის თავზე მივფრინავთ კატერზე გამობმული, გრძნობები ერთმანეთში მერევა, თან მეშინაია, თან ბედნიერი ვარ, რის გამოც მათესთან ერთად ბოლო ხმაზე ვყვირივარ, ემოციებისგან ვიცლები და სასტიკად ბედნიერად ვგრძნობ თავს.
პარაშუტი, რომ დაეშვა და ნაპირზე გავედით, მაშინვე გზას გავუდექით, აეროპორტისკენ ისევ, რადგან შემდეგი მიზანი და ოცნება კარიბის ზღვის მონახულება იყო, რადგან კარიბკს ზღვის მეკობრეებზე რაც თავი მახსოვს უბრალოდ ვაბოდებდი.
ჩვენი შემდეგი გაჩერება კარიბის ზღვის კუნძულებია.....
ყოველი დღე ასე საინტერესო და იდუმალია, არასდროს იცი ცხოვრება რას გიმზადებს, მეც ასე უეცრად გადავეყარე ჩემი ცხოვრების ბედნიერებას, რომელმაც ჩემი სამყარო ფერადი გახადა, ამის გამოა ყოველი დღის გათენებას მოულოდნელად რომ ველოდები, რათა ჯერ მისი მძინატი სახე დავინახო და შემდგომ თავგადასავლებით სავსე დღეები გავაგრძელო...
ნეტავ ხვალ რა მელის....