რატომ მიმატოვე ამ წყეულ სამყაროში?!

28. თავი.

        სადღაც წიგნის ბოლოში ვიყავი დასასრულს, როცა რატომღაც ისეთი წინადადება დავწერე ჩამაფიქრა, ისევსდაისევ იგივე ფიქრები თავიდან არ ამომდის, შინგინად მჭამს და არ მასვენებს, მეშინია რაღაცის რისი არც მე ვიცი,უბრალოდ მეშინია და ესაა და ეს, არ ვიცი რა ვქნა დავბრუნდე თუ არა?, ღმერთო გული მეკუმშება სასტიკად არ ვიცი მათეს როგორ ვუთხრა ეს, გული რომ ძაან ეტკინოს მერე რა ვქნა,მაგრამ ასე შიში მეც ვერ ვიცხოვრებ, ყოველდღე ამაზე, რომ გავიღვიძო და დავიძინო უბრალოდ ჩემი ძველი ცხოვრება მინდა.... მინდა ისევ ძველი ლილე ვიყო, იმედია ამ საღამოს ძალას მოვიკრებ და ვეტყვი.

   ცოტახანში მათც იღვიძებს,საშხაპეში შედის მე კი უკვე ამდენი ნერვიულობით ისევ სუნთქვა შემეკრა და გარეთ გავედი,ცოტახანს აივანზე ვიდექი და მალე ჩემი ზურგი რაღაცამ დაასველა, უკნიდან მათე ჩამეხუტა სულ მთლად სველი იყო, ლოყაზე მაკოცა და შიგნით შევიდა.

     მალე გარეთ გავედით, ჯერ რესტორანში წავედით რომ გვესაუზმა,რატომღაც მათემ დღეს ასე გადაწყვიტა, იქიდან ცოტახანს სანაპიროზე ვიარეთ, წყლითაც ვითამაშეთ 2 წლის ბავშვებივით და მალე დავინახეთ საწუწაო თოფები ჩვენც ჭკუა არ დაგვიშლიდა ორივემ ავიღეთ და მთელი სანაპირო სირბილით შემოვიარეთ, ყველა გიჟივით გვიყურებდა ამხელა ხალხი, საწუწაო თოფებით რომ დავრბოდით, მერე ესეც რომ მოგვბეზდა ნაყინები ვჭამეთ,არა მათმ ჭამა და მე ვიბაავე ნაყინში სიმართლე ვთქვათ, ჯერ საეზე მომისვა და რომ მივდევდი ამ დროს მე საწყალს ნაყინი ხელში ჩამადნა, მერე რაღაც ატრაქციონების მსგავს მივაგენით დქა სურვილი წავაგე მათესთან რის გამოც ამერიკულ მთებზე მომიწია დაჯდომა, ჯერ პირველი სკამიდან ვძვრებოდი,რადგან როგორც ჩანს 2 მეტრიანი ხალხისთისაა შექმნილი,მეორე მათეს ჩემი ფრჩხილებით ხელეი ქონდა დასერილი,მესამე იქიდან რო ჩამოვედი ხმის იოგები აღარ არსებობდა და ბოლო მეოთხე თუ იქვე არ მოვკვდებოდი და გული კოჭებში არ ჩამივარდებოდა რას ვიფიქრებდი.