რატომ მიმატოვე ამ წყეულ სამყაროში?!

19.

   გათენდა, როგორც იქნა ღმწრთო როგორ მიხარია დღეს მე შემეძლება მის მკერდს მივეკრო... მივეკრო სანამ არ მომბეზდება უსასრულობამდე, შემეძლება შევიგრძნო მისი დაუვიწყარი სურნელი და რაც მთვარია მის ფიქრები და გრძნობები გავიზიარო, შემდეგ დავამშვიდო და ავუხსნა რომ მას მე ვყავარ მე მისი ლილე რომელიც არასდროს მიატოვებს, არასდროს მიაგდებს და ყველაფერს იზამს მის გამო.
     შუადღეა ჯერ კიდევ 5 საათი დარჩა სანამ ჩამოვა, ეს დრო კიდე ისე იწელება როგორც არასდროს, 1 წუთის გასვლა საუკუნეს უნდება, ჩემი მოთბინება კი ამდენა ვწრ უძლებს, 100 რამ გავაკეთე და ჯერ 20 წუთი გავიდაა, დიდი იმედი მაქვს ჩემი ფსიქიკა გასტანს და მათეს აქეთ არ დასჭირდება ჩემი დამშვიდება, უკვე  თვში აზოტის ბურთები გამიჩნდა და მელანდება ყურში როგორ ჩამესმის თითქოს  მეძახიან ხონიდან  " მოდიი,ლილე დიდიხანია უკვე გელოდებით".
     უკვე 7 საათია 1 საათიღა დარჩა მათეს ჩამოსვლამდე, გავემზადე და აეროპორტისკენ წავედი, ნახევარი საათით ადრე მივედი.
    თბილისის აეროპორტში დავბოდიალობ ისე ვინმეს ეგონება გზა ამებნა, დავიარე მთელი აეროპორტი, ყოველი კუთხე-კუნჭული შევისწავლე და 2 წუთი დარჩა თვითმფრინავის დაჯდომამდე და მე ვიწყებ დროის ათვლას, 120,119,118.....
     თვითმფრინავი უკვე 5 წუთია აგვიანებს, ხელები ისე გამიოფლიანდა რომ უკვე ჩემი ჩმი ოფლით ვიბან, მერე ცუდმა და იდიოტურმა აზრებმაც შემიპყრო და წავედი სასწრაფოდ რეგისტრატურაში იქნებ იქ სცოდნოდათ რამე, თუმცა არა არ იცდნენ.
     კიდევ 10 წუთია რაც არაფერი მსმენია მათეს რეისზე და სკამზე ვარ დაწებებული გაფეთრებული სახით....
    სახეზე რაღაც ცივი მეხება, უკნიდან ვიღაც თალებზე ხელს მაფარებს, ჟრუანტელმა დამიარა ისე ქონდა გაყინული ხელები, მივტრიალდი და მათე დავინახე, ჩავეხუტე და ტირილით გავსკდი, თან ხმასაც ვეღარ ვიღებდი, ნერვიულობისგან ვკანკალებდი.
   - რა მოგივიდა ლიიი?
   - ვინერვიულე, რეისმა რო დააგვიანა რა აღარ ვიფიქრე გაგეფრთხილებინე მაინც, ლამის მერვიულობისგამ მოვკვდი.- თან ვჯღავი და ისე ველაპარაკ3ბი
    - მაპატიე ასე რო განერვიულე, უბრალოდ გარეთ წვიმს და ცოტა  შემაგვიანდა, აღრ იტირო ხო ხედავ აქ ვარ შენს გვერდით.
     ამის მერე შუბლზე მაკოცა და ჩვენს ადგილას ტბასთან წავედით.
    მიამბო ყველაფერი რა როგორ მოხდა და მივხვდი რომ დედამისი ნამდვილი ნაბიჭვარია, არ მესმის ანუ ხო შეიძლება ელემენტარული შვილს უთხრა ტყუილი ისიც მის სასიკეთოდ რომ გული არ ეტკინოს და არა პირდაპირ ის უთხრა როგორ მიატოვე ყოველგვარი უაზრო მიზეზის გამო, როგორ არ გსურდა შვილი და მიაგდე ბედის ანაბარა.
    მათე ნამდვილად ცდილობდა არ ეჩვენებინა ჩემთვის რამდენად განიცდიდა ამ ამბავს, მაგრამ მე ხომ ვხდეავდი, ამ ყველაფრის მოყოლისას როგორ ივსებოდა მისი თვალები სითხით და როგორ უმძიმდებოდა გული, მაგ დროს ცდილობდა ჩემთვის არ შემოეხედა და ჩემს საპირისპიროდ იყურებოდა, ბოლოს კი რომ ვეღარ გაუძლო მისი ნაკვთები ცრემლმა დაასველა.
     ახლა სახლში მივდივარ მათესთან ერთად, მისი ხელი მე მიჭირავს, ნელი სიო სახეზე მეხება, მაღლა ციდან კი ვარსკვლავები გვადევნებენ თვალს, უყურებენ ყველა ჩვენგანს და აკვირდებიან მათ, ზოგიერთი მათგანი კი ესაუბრება კიდეც მათ.
   სახლში მოვედი, ლოგინში ვწევარ, სველი თმები ჩემს ბეჭებსაც ასველებს, წინ ლეპტოპი მიდევს და მოგონებეს შევყურებ, ახლა კი ვაპირებ წიგნის წერა განვაგრძო, ნეტა ბოლოში რა გამოვა?!, როგორ მაინტერესებს უაზრო დასასრული ექნება თუ პირიქით საუკეთესო, ჰოო არც მე ვიცი ჩემი წიგნის დასასრული, ყოველ დღე უბრალოდ იმას ვწერ რაც თავში მომივა, წინასწარ არაცერი მაქვს დაგეგმილი, არცერთი სიტყვა და არცერთი მომენტი.
   როგორ მაინტერესებს ხვალ რა მელოდება....