HG x SS W twoich snach ✔

23. Roztopiony kocioł

Chcecie dobrze dla przynajmniej jednego ze Snape'ów.

Draco powtórzył sobie w myślach słowa Neville'a i uniósł głowę. Gdyby tylko Potter w to uwierzył! Albo Weasley, ale to Pottera opinia się liczyła. Zawsze.

Nieco dalej w korytarzu drzwi do gabinetu Snape'ów otworzyły się z trzaskiem i zamknęły z jeszcze większym. Neville podskoczył przerażony, ale odetchnął z ulgą, gdy zauważył, że to nie Snape, ale jego przyjaciel. Harry uderzył pięścią w ścianę. Dopiero wtedy zauważył, że kolega mu się przygląda i oddalił się od ściany, jednak wciąż zaciskał pięści, a jego twarz czerwieniała od złości.

- O wilku mowa - wymamrotał Draco. Odwrócił głowę, gdy zauważył, że Neville macha do Harry'ego. - Nie wołaj go, idioto. Mówiłem, że nie będę z nim gadać.

Neville miał teraz jednak większe zmartwienie niż fochy kolegi.

- Czy Snape jest zajęty? - zapytał, patrząc spod przymrużonych powiek ponad czarnymi włosami Harry'ego na ciężkie drzwi, spodziewając się, że nagle się otworzą i wyjdzie zza nich ziejący ogniem Mistrz Eliksirów. - Chyba nie będzie cię gonił, co? Nie chcę, by przyłapał mnie na korytarzu, gdy powinienem być w sali i warzyć eliksiry.

- Więc idź je warzyć. Właściwie, to co wy tu robicie? - Harry schował różdżkę, ale wciąż trzymał na niej rękę, mierząc wzrokiem towarzysza Neville'a.

- Eliksirowa katastrofa. Czekamy, aż opary znikną i będziemy mogli wrócić do klasy i spróbować ponownie.

W oczach Harry'ego pojawiły się ostre iskierki.

- Och, ty wciąż roztapiasz kociołki?

Draco przygarbił się i intensywnie spojrzał na swoje dłonie. Neville się roześmiał.

- Tak, coś w tym rodzaju - zgodził się.

Draconowi ulżyło, że Neville uznał, że Harry nie musi wiedzieć, czyja ręka wrzuciła łodygi raptuśnika zbyt szybko, jednak i tak czuł na sobie pogardliwe spojrzenie zielonych oczu.

- Nie powinieneś, jeśli Malfoy prawidłowo cię uczy. Pewnie sabotował eliksir celowo.

Draco skrzywił się. To nie była prawda, ale tak można by pomyśleć, gdyby ktoś wiedział, jak głupi błąd popełnił. Nie mógł się powstrzymać i spojrzał na Neville'a. Był ciekaw, czy uwierzy w słowa Pottera. Zdawało się, że nie.

- Dlaczego miałby to robić? To oznaczałoby dla niego więcej pracy, a przecież już teraz ma jej wystarczająco dużo - zauważył Neville.

- Szantaż - powiedział Harry. - Jeśliby zrujnował twoją miksturę, mógłby ci grozić, że powie Snape'owi, że ty to zrobiłeś, a on znów wyrzuciłby cię z zajęć. Szczerze, nie byłbym zdziwiony, gdyby to między sobą zaplanowali. Zawsze mówiłem, że to dziwne, że pozwolił ci wrócić na lekcje.

- On jest stuknięty - wymamrotał Draco i zacisnął pięści. - Kompletnie stuknięty.

To nie był odpowiedni czas, by obrażać Wybrańca. Nigdy nie było na to odpowiedniej chwili. Szkoda.

- Jesteś pewien, że wszystko z tobą w porządku, Harry? - zapytał Neville, patrząc na przyjaciela podejrzliwie. - Obaj dobrze wiemy, dlaczego pozwolił mi wrócić. To był pomysł Hermiony, pamiętasz?

- Ha! Założę się, że on tak ją omotał, że tak jej się tylko wydawało, że to był jej pomysł. To zdrajca. Zawsze mówiłem, że nim jest! Mam nadzieję, że kiedyś dostanie za swoje.

Draco zacisnął wargi w przypływie złości. Potter był gnidą, ale nic by nie osiągnął, gdyby tak go teraz nazwał. Przypomniał sobie, co mówił Snape o sojuszach, o konsekwencjach oraz o trzymaniu temperamentu na wodzy. To była czysta prawda, z którą trudno było się kłócić.