The Fake Heiress

Chapter 6

The Kicked-Out Princess

"When accidents happen, everything is scattered all over. But some answers might be found in the middle of it all."

"Oh, address ng nanay mo. Gift ko na sayo. If you need help packing up, I can help you." She even had the guts to smile and wink at me.

Walang kapaguran sa loob ng ilang linggo ang pambwibwisit niya sa akin ng ganito.

"Got my new Audi today! Gusto mo ihatid kita sa nanay mo?" Her other sarcastic remark.

"Girl, first time mong magka-Audi? Halata masyado."

And of course, after every snide remark from her, siya pa rin ang aalis at magpupuyos sa iritasyon sa akin. Although I'm just as irritated as her, I never showed her that.

I looked at the note she left on my bedside table at nandoon nga nakasulat ang sinasabi niyang address. I pick it up and stared at it for minutes. I couldn't lie to myself. Kahit gaano ko kamahal ang pamilyang kinalakhan ko, alam ko sa sarili ko at hindi maiaalis sa akin ang maisip ang tunay kong pamilya. I hate that the bitch Lylian knew about how I feel. Pakiramdam ko tuloy parte ito ng kung ano mang pinaplano niya.

My phone rang for a call from Zyan. "Are you ready? I'm outside."

"Yes. Give me a minute. I'll be right down." I dropped the call.

Bumaba ako nang kwarto at lumabas agad. Natigil ako nang bahagya sa paglalakad ng matanaw si Lylian at Zyan na nag-uusap.

Nakasandal si Zyan sa kotse niya habang nasa harap nito si Lylian na ngiting-ngiti at namumungay ang matang hinahawi ang buhok niya sa nang-aakit na paraan.

Hindi ko rinig ang pinag-uusapan nila ngunit sapat na ang nakita ko para makaramdam ng inis. Mabilis ang lakad ko palapit sa kanila at hahablutin sana ang buhok ni Lylian, kaya lang ay hinuli ni Zyan ang kamay ko at pinagsalikop niya ang mga kamay namin. I glared at him before looking at Lylian with my murderous glare.

"Kung ayaw mong makalbo na talaga this time, umalis ka sa harap ko! Now!"

She smirked and raise an eyebrow at me. "Ngayon alam mo na ang pakiramdam. Kulang pang ganti iyan sa paghalik mo sa boyfriend ko." She said, still smirking for whatever reason. Parang tuwang-tuwa pa siya sa nangyayari.

"Your boyfriend was so willing. Hindi ko kasalanan na ampanget mo." I felt satisfied seeing the irritation in her eyes.

"How do you know Zyan is unwilling?" Aniya sa tonong nang-iinis talaga at nakataas pa ang kilay.

Sinasabi niya bang gusto rin ni Zyan na landiin niya? With force, I tried freeing my hand from Zyan but he didn't let go of me. Sinubukan kong kalmutin si Lylian gamit ang isa kong kamay pero hinuli rin ni Zyan iyon. He pulled me towards him which makes me lean completely on his body.

I faced him and just felt more irritated when I saw that for some reason, he is so amused and entertained by this.

"Stop it. Let's just go." Hinila niya ako papasok ng kotse niya.

Sa inis ko, gustong-gusto kong kalmutin na rin siya. "So, she's right? Gusto mo ring magpalandi sa kanya?!"

"What? Of course not! Ikaw lang ang gusto kong lumandi sa akin." He even winked at me.

"Talaga lang! Isang tingin mo pa sa kanya, dudukutin ko na talaga iyang mga mata mo!"

"Sayo lang naman ako nakatingin." He looked at me and smiled. "I've never seen you like this before.. You're so cute when you're jealous."