ZABÓJSTWO

UCIECZKA

Spotkanie z przyjaciółką po latach było tym, co obie potrzebowały. Rozdzielenie się, mimo, że wydawało zbędne, a wręcz złe, bo wszyscy myśleli iż to zniszczy ich przyjaźń. Okazało się potrzebne, bo inaczej by nie przetrwała.

Kiedy dziewczyny przestały się w końcu przytulać. Anastazja zauważyła otaczającą ją jaskinię. Była cudowna. Większość sobie teraz myśli ,, O to tylko jaskinia" , ale nie. Ściany były gładkie w dotyku, w sumie jak prawie każda grota czy jaskinia. Jednak największe wrażenie robiło drzewo znajdujące się na samym końcu gdzie spływała woda z wodospadu do podziemnego jeziorka. Ten mini wodospad był przepiękny. Ponieważ wypływał spod korzeni drzewa, które było oświetlane przez nawet dużą szczelinę za nim. Przez różowe kwiaty na Wisterii, bo tak się nazywało, wpadające światło przybierało barwę pąków. Dzięki temu efekt jeszcze bardziej przybierał na uroku. 

Wtedy An powiedziała, że kiedy opowiadała jej o tym miejscu nie wyobrażała sobie tak cudownego widoku. Na te słowa Julia odparła, że przypuszczała, że tak się zachowa. 

Po czasie wpatrywania się w wodę spadającą w dół na skały. Za jej pleców pewnym głosem odezwała się Cela.

- Ana. Chciałabym dać tobie ten prezent. Może nie jest tak wypasiony jak rzeczy które dostawałaś od innych na urodziny. Jednak wiedz, że jest on prosto od mnie.

- Jula, nie musiałaś. Wiem, że przez ostatnie dni, a nawet lata nie miałaś dostępu do pieniędzy. Ale zaraz, to przez to opóźnił ci się przyjazd tutaj?

W tym momencie nastała niezręczna cisza, ale mimo to Anastazja poprosiła koleżankę, aby ta nigdy więcej nie kupowała jej prezentów na które jej nie stać. I bez słowa uśmiechnęła się potwierdzająco. Następnie nastolatka wzięła swój prezent i go otworzyła. W środku były ubrania. Największą uwagę przykuły spodnie. Miały one wiele kieszeni, oczywiście zamykanych, były one również z wysokim stanem, a ich kolor to głęboka czerń. 

Każdy pomyślałby, że to zwykłe  spodnie, ale mimo tego bardzo spodobały się dziewczynce. Jak tylko podziękowała za nie. Przypomniało jej się o torbach które zostawiła przy wejściu. Wróciła po nie i wyciągnęła śpiwór oraz szczoteczkę do zębów jak i szampon by mogła się umyć w źródle. Zostawiła jej również plecak z ubraniami, aby następnego dnia mogły iść kupić ciuchy. Po rozłożeniu poduszek oraz śpiwora w suchym miejscu, nastolatka udała się do sierocińca żeby opiekunowie nie zauważyli. 

Jak tylko  doszła do domu. Wspięła się po dębie znajdującym się przy oknie do jej pokoju. Każdy krok i  złapanie z gałąź było niebywale ostrożne, ale również szybkie. Po to by nagle na roślinie nie przyłapała jej pani Gosia. Na szczęście udało jej się przejść niezauważoną. Kiedy tylko znalazła się w środku zmęczona położyła się spać

Następnego dnia, czyli 9 lipca, zamiast budzika jak zwykle obudziły ją koleżanki które mieszkały na tym samym piętrze co ona. Każdy kto tam był dał jej prezent. Kilka dziewczyn się złożyło i dało jej jeden droższy prezent, a inni dawali sami od siebie. Dostała takie rzeczy jak choćby sukienkę dżinsową do kolan, kurtkę  ogółem dużo ubrań. Perę osób przyznało się, że nie wiedzieli co jej kupić i dali jej po prostu pieniądze co tak w ogóle było według niej lepszym rozwiązaniem. Dlatego, że żadna z rzeczy  jaj się nie podobała wyjątkiem była ta sukienka dżinsowa od Łucji, która przyszła do sierocińca rok temu. Miała ona wyjechać tego dnia do rodziców w Chinach . Którzy przywieźli ją do dziadków na wakacje. 

Reszta ranka była cudowna. Na śniadanie był tort który był robiony przez panią Karolinę, kucharkę. Po zjedzeniu, a raczej schowaniu swojego kawałka do plastikowego pudełka i schowania do torby, poprosiła o dokładkę z którą zrobiła tak samo. Kiedy większość już zjadła i odeszła do pokoi. Pani Małgorzata zaprosiła do siebie Anastazję by oddać jej kartę, którą miała dostać w dniu szesnastych urodzin.  Jak tylko nastolatka wyszła z gabinetu, pobiegła do siebie i wzięła torebkę, do której wsadziła kartę oraz telefon, nie zapominając o torcie  i niemal natychmiast wyszła z budynku.