အခန်းငယ်ထဲ အမွှေးတိုင်နံ့တို့က ထုံမွှန်းနေတာမို့ Yoon Gi ချောင်းတောင် ဆိုးမိတော့မလို့ပင်...
"မင်းဘာလာလုပ်တာလဲ"
သူ့ကို ကျောပေးထားရာမှ လှည့်မကြည့်ပဲ မေးလိုက်တဲ့ မိန်းမကြီးကြောင့် သူ့နောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ Tae Hyung က လန့်သွားကာ သူ့အင်္ကျီစကို ဆွဲကိုင်လာသည်...
"ကျွန်တော် အကူညီတောင်းစရာရှိလို့ပါ"
"ဘာများလဲ!? "
"မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်က.. ကျွန်တော့်ချစ်သူကို စားဖို့ ကြံစည်နေတယ်... ကျွန်တော် သူ့ကို ဘယ်လို သတ်ရမလဲ"
"မင်းလဲ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်မျိုးပဲလေ..!? အချင်းချင်း သတ်ကြမလို့လား!? "
"ကျွန်တော် ဘာလဲဆိုတာ ကျွန်တော် သိပြီးသားပါ.. အခုက အသက်နဲ့ ဆိုင်နေတာမို့ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပေးပါ.. ခင်များက မကောင်းဆိုးဝါးတွေ နှိမ်နင်းနဲ့ နေရာမှာ အတော်ဆုံး နတ်ဝင်သည်ဆိုလို့ အားကိုး တစ်ကြီး လာခဲ့တာပါ.. အကူညီပေးနိုင်ဖို့ မျော်လင့်ပါတယ်"
သူ့စကား အဆုံးမှာ သူ့ဖက်ကို လှည့်လာပြီး မိန်းမကြီးက ပြုံးပြသည်...
"နည်းလမ်းရှာကြည့်တာပေါ့..... "
Jimin အလုပ်ကပြန်ဖို့ ဆိုင်ရှေ့ထွက်လာတော့ မီးတိုင်အောက်မှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်လေးနှစ်ဖက်ထည့်ကာ ရီပြနေတဲ့ Hyung ကို တွေ့လိုက်ရသည်...
"Hyung........ "
သူ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို Hyung ကို ပြေးကာဖက်လိုက်သည်.. Hyung ကလဲ သူ့ကို ပြန်ဖက်ကာ ခေါင်းပေါ်ကို မေးလေးနဲ့ ပွတ်နေသည်.. ဒီလိုလုပ်တာ Hyung စိတ်ပူစရာ တစ်ခုခုရှိနေမှ..
"Hyung.... အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်.. "
"ပြေပါတယ်... နည်းနည်း ပင်ပန်းသလို ဖြစ်နေလို့"
"ဟုတ်လား အာ့ဆို အိမ်ပြန်ကြရအောင်လေ.. "
အိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျောက်လဲ Hyung က ဘာစကားမှ သိပ်မပြောပဲ လက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့ကို တစ်ချိန်လုံးကြည့်နေသည်... သူပြန်ကြည့်လျင်.. သွားသေးသေးလေးတွေ ပေါ်အောင်ထိ ရီပြနေသည်..
