Maria's Diary

Chapter 15

Maria Isabelle's POV

"Leonardo anak, nandito si Ana".

Hindi ko inaasahan nung agad lumabas si Leonardo upang makita kung naroon nga si Ana.

I froze for a moment. May mas masakit pa ba rito?

Sumilip ako kung saan nag uusap ang dalawa, hindi ko man marinig kung tungkol saan ang pinag uusapan nila pero bakas sa mukha ni Leonardo na masaya siyang makita si Ana.

Ilang sandali pa ay dumating din si Randy.

Akala ko nga magiging hangin lang ang presensya ko nung kumakain kami buti nalang at lagi akong pinapansin ni Randy.

Pagkatapos naming mag agahan, ako na mismo ang nagligpit ng mga nagamit. Nais ko pa sanang maghugas ng pinggan pero sampal saakin ang sinabi ni Leonardo.

"Hanggang kailan ka ba mag papa ampon dito? Hindi ka pa ba aalis?"

Nakaramdam ako ng hiya dahil sinabi niya iyon sa harap ng lahat.

"P-pwede bang tapusin ko muna yung ibinuburda ko na pangalan mo sa panyo bago ako umalis?" I bit my lower lip to stop it from shaking.

"Leo pwede namang mag stay muna siya rito" Suhestiyon ni Ana.

Nasasaktan ako sa thought na masaya si Leonardo nung makita niya si Ana but I just can't get mad of her.

Alam ko kasing mabuting tao si Ana, and at the first place meron na siya bago pa man ako dumating.

"Oo nga naman pare, parang kailan lang nung dinala mo siya sa Pwesto ko tapos ngayon aawayin mo" I was surprised when Randy place his arms around my waist.

Lumayo ako ng kaunti because I feel uncomfortable with it.

Tumawa lang si Randy at bumulong kay Leonardo ngunit rinig din naman ng lahat.

"Uy ilakad mo naman ako sa kinakapatid mo oh. Hindi ka naman siguro tututol dahil kaibigan mo ako" Lumapit si Randy saakin at pasimpleng ibinalik ang kamay niya sa beywang ko.

I look at Leonardo's expression but I read nothing on it.  Siguro naman hindi siya papayag sa pakikiusap ni Randy dahil kilala ito bilang play boy.

"Oo naman pare, malakas ka saakin eh" He turned his back on me after killing me with his words

My feet automatically stepped out of the house I once consider my home.

Dala-dala ang napakabigat na puso ko, umalis ako roon at hindi na nagawang lumingon pa sa huling pagkakataon.

Those words are far beyond the word "Painful".

I was so stupid for thinking that he likes me too. Ganon nalang ba niya ako pinapamigay kay Randy?

Akala ko may ibig sabihin yung mga pinag samahan namin, yun pala I'm just a temporary piece in his heart.

Now that the love of his life is back, I was once again a stranger to him.

Dear Diary,

I just found my first love. But I guess I also found my worst heartbreak.

Maria Isabelle

Present (2020)

I turned to the next page but that was my last entry.

"What?! Tita bakit wala nang karugtong?"

Kagaya ni Jazmin, nabitin din ako sa sarili kong kwento.

"I think after that incident I went to states to study medicine and definitely stayed there for almost 8 years"

Tumaas ang kilay ni Jazmin. "Tita don't tell me na yun ang last time na nakita mo siya."

I shrugged my shoulders.

"I Haven't heard anything about him since that day eh"

Tumayo si Jazmin at tinignan niya ako ng Thanks for wasting my time na look.

"Tita hindi ka man lang nag effort na hanapin siya ulit. Malay mo may dahilan kung bakit siya naging G*go"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. " Hey! watch your language young lady!"

"Nanood nalang sana ako ng Larva kaysa nakinig sa kwento mo tita" Dumila pa siya bago tumakbo palayo.

Natawa nalang ako sa sinabi niya. Sino nga ba kasi ang gugustuhin na makarinig ng ganitong takbo ng love story eh bukod sa one sided na putol pa.

Inipit ko ulit sa lumang Diary ang kapiraso ng papel kung saan nakasulat ang Poem at muli itong ibinalik sa Atik.

Naisipan ko rin na kalkalin pa ang mga ibang gamit ko noon kahit maalikabok na.

Natagpuan ko ang mga litrato ko nung nag aaral pa ako sa States.

Siguradong mawiwindang si Jazmin kung malalaman niya na mas malandi ako sa kanya noon dahil tuwing matatapos ang isang buwan magpapalit na ako ng boyfriend.

Masyado ko nang na enjoy ang youth ko kaya ngayon sa career naman ang focus ko.

I was so thankful na nagustuhan ko ang pag-aaral ng medisina at pakikipag Fling kaya doon ko nalang ibinaling ang heartaches ko hanggang sa nakalimutan ko na ito.

Kung may natutunan man ako kay Leonardo, yun ay ang kakayahan ng panahon na hilumin kahit ang sugat na malalim pa sa balon.

My phone rings.

"Hello Edward?"

"Congratulations Isabelle for your success. I just saw your name on the News" masiglang saad ng nasa kabilang linya.

"Thanks Ed. Be careful baka bukas mas magaling na ako sayo"

Natawa kami pareho.

Umupo ako sa sahig at inayos yung mga Album habang kausap si Edward.

"Oh sweetheart you're here" nagulat si Daddy nang makita ako na naka upo sa sahig.

"I'll call you back ed" pinatay ko ang phone ko at agad na tinulungan si daddy dahil marami siyang hawak na kagamitan. Mukhang itatabi niya ang mga ito dahil luma na.

"Yeah, I'm just looking at my college photos" I told him as I took the huge box on his hand.

"Ako na mabigat ito" saad niya pero inagaw ko parin, I'm afraid he might break his back because of this.....

"Aahhhccckkk!! Sorry daddy!!" Sigaw ko nang mabitawan ko ang kahon. Di ko inexpect na sobrang bigat pala non.

Napahawak sa Sentido niya si dad. Agad ko namang pinulot yung nagkalat na gamit baka batukan pa niya ako.

"That's the last one" inilagay ko muli sa kahon ang stethoscope ni daddy na mukhang kinain ng daga.

Napansin ko na may pinulot si daddy na maliit na box, mukhang gawa pa iyon sa kahoy.

"Isabelle"

Umiba yung tono ng boses ni daddy.

"hhhmmmm?"

Ipinakita ni dad ang wooden box na iyon at doon ko lang na pansin na pamilyar ito.

"You didn't open this yet?" saad niya and his expression right now is telling me something.

Umiling ako bilang sagot.

"What? I left this in your room before you went to US to Study medicine 15 years ago"

He gave me a sad look in his eyes which is really making me so damn confused.

"What about that?" I asked.

Huminga siya ng malalim bago iabot ang maliit na wooden box."See for yourself"

Binuksan ko iyon out of curiosity and the moment I saw what's inside of it, parang nahiwa ng pino-pino ang puso ko.

Gosh this is the hoop earrings I badly wanted to have 15 years ago in Nueva Vizcaya.