"Ne zaman sana 'Sevgilim Belen' diyebilirim merak ediyorum." bu çocukta utanma duygusu yoktu sanırım.
"Önümüzdeki bir kaç yüzyılda, teklifini düşünürsem eğer."
Gülümsedi ve kafasını yine bulutlara çevirdi. Deniz kenarındaki çimenlik alanda küçük bir palmiye ağacının altına kurulmuştuk. O hırkamı kafasının altına almış yatıyordu. Bende oturup instagramda takılıyordum.
" Hava bugün aşırı fazla sıcak. " diye yakındım.
"Niye hırka getirdin?" diye sordu.
Omuz silktim. "Ne bileyim, belki akşama doğru soğurdu."
Telefonu yere bırakıp havaya baktım. Sonra gözlerim istemeden ona doğru kaydı. Gözlerini kapatmıştı. Dudakları hafif büzülmüştü. Dudaklarım kendiliğinden yukarı doğru kıvrıldı.
"Düşündüm de..." gözlerini açtı ve bana doğru baktı. "Şaka yaptım."
Gözlerine bakarken bunu söyleyemeyeceğim için tekrar havaya baktım. "Sanırım yakın bir gelecekte bana öyle seslenebilirsin."
Kelimeler ağzımdan çıkar çıkmaz belimdeki ellerini hissettim. "Şimdi olsun, lütfen!"
"Yüzünü parçalarım, çek ellerini." kalbim yine hızlanmıştı. Aptal çocuk!
Ellerini çekti, sonra çocukça saçlarımı dağıttı. Onu engellemeye çalıştım ama nafileydi.
"Cadı."
"Velet, kabaracak saçım şimdi. Aptal." dil çıkardı ve tekrar hırkanın üstüne yattı. Arkamı ona döndüm ve sırıttım. Onunla böyle olmak hoşuma gidiyordu. Çocuk gibi tavırları, şikayetçi olmaması, bana sürekli zaman tanıması hoşuma gidiyordu.
Gözlerim hemen önümdeki küçük çiçeklere kaydı. Küçük küçük bir sürü çiçek vardı. Birkaç tanesini kopardım ve ona doğru döndüm. Daha sonra saçlarının içine attım. Sakince beni izledi.
"Böcek mi koydun."
"Böceği elime alır mıyım sence?" yere koyduğum telefonumu aldım ve kamerayı açtım. "Gülümse bakayım."
Evet, evet biliyorum.
Ona vazgeçilemez, inkar edilemez ve unutulamaz bir biçimde aşık olmuştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
