Perfect Mistake

CHAPTER 18

"Ano, kamusta ka naman na? Grabe yung pag aalala ko sainyo ni Dwayne." Sabi ni Maris na bakas na bakas nga ang pag aalala sa mukha

She came here earlier today and told me that she's actually planning to stay here for atleast three days. Ayos na ayos lang naman kay kuya ed at ate may dahil malaki naman ang bahay nila.

"Fine. We're fine." I said and gave her a smile that doesn't reach my eyes

She sighed, "I heard the news from Iñigo. You called off the wedding? Bakit?" Malumanay at maingat nyang tanong

Napabuntong hininga ako at bahagyang napayuko.

It's been a week or so nang huli kong makausap si Donny. Matapos ay wala na akong naging balita pa sa kanila. Maybe because hindi ko din tinatangka na makibalita. Di ko na sya hinayaang sumagot sa sinabi ko nang mga oras na iyon. Di ko sya binigyan ng chance na tumutol sa desisyon ko. Agad kong pinatay ang phone ko after the call and throw my sim card and got a new one the next day.

I shrugged, "That's the only solution I've got on my head that time. I was left with no choice." Halos pabulong na lang ang pagkakasabi ko sa huli kong sinabi. Marahil ay dahil alam ko sa sarili ko na salungat iyon sa paniniwala ko. Never ako naniwalang walang choice. Everybody have a choice in every situation. And what I did that time, is a choice.

Choice na hindi ko alam kung ano bang patutunguhan. Kung worth it ba o mali na naman ako.

"How are you and Iñigo, by the way?" Pag iiba ko ng usapan. I faked a smile kahit alam kong sa lahat ng taong pwede kong pagsinungalingan, ay si Maris ang huling maniniwala.

Nagkibit balikat sya. "We're doing good." Saglit nyang ininuman ang tasa ng kape na nasa harap, "Ikaw, ano nang balak mo ngayon? Now that you canceled the supposed to be wedding with Donny?"

Matagal ako bago nakasagot. "Hindi ko alam."

"How about Dwayne? His custody? Alam mo namang hindi mo pwede ipagdamot ang anak mo sa ama nya diba?"

I nod, "I know, Maris. I know. Wala naman akong balak na ipagdamot sya. And as if the Pangilinan will allow me to hide Dwayne from them."

"So, how are you these past few days? I mean, simula nung matapos ang huli nyong pag uusap ni donny." Maris asked

Kumunot ang noo ko, "Paulit ulit ka. You already asked me that kanina."

"Nope." She said emphasizing the 'p' sound, "I asked you kanina if how are you today. But now I am asking you, how are you doing on the past few days?"

Natigilan ako sa sinabi nya ng tuluyan ko nang ma gets ang punto nya. Kamusta nga ba ako?

I know what I did, at least for me, was right. But I don't know, I don't understand myself bakit parang salungat yung nararamdaman ko ngayon sa inaasahan kong pakiramdam matapos ko iyong gawin. Like, what the hell, I called off the wedding because I think that can prevent to worse the situation. Pero bakit ganun?

I miss him. I would be lying if I'll deny it and say that I don't miss him because I am. I really am. There's some nights I can't sleep. And then I'll cry silently. Sob silently. Pinapatahan ang sarili sa pag iisip na lilipas din yung pakiramdam na 'yun. Yung lungkot na wala sya dito. Na siguro nasanay lang ako sa kanya kaya ako nagkaka ganito.

There's also some days, oh no scratch that. Every day, I am lowkey waiting for him to come here and visit us. Kahit for Dwayne lang sana. I am hoping and praying na gumawa sya ng paraan para makita kami. I just act like I didn't care at all whenever kuya Edward and ate Maymay are trying to open the topic about him. I just act like I don't listen and I don't wanna talk about it but the truth is, mababaliw na ko kakaisip sa kanya.

A sad smile formed on my lips. "I guess I'm okay."

Minsan natutukso akong hingiin ang phone number nya kay Iñigo but before I could do that, nasasampal ko na sa sarili ko na desisyon ko to. Papanindigan ko 'to. Nakaya ko naman dati na wala sya sa tabi ko eh. Mas kakayanin ko ngayon.

But then at the end of the day, lumalabas pa din ang kahinaan ko. I'll just found myself crying again. Tinatanong ko na din sa sarili ko bakit ako nagkakaganito. Seriously, self? You're crying over a guy? He must know some spell!

May mga oras na gusto ko magalit sa kanya. Bakit parang wala naman syang paki sa amin. Is he just pretending that I mean so much to him? That the way he treats me like a very precious gem are just nothing? Na yung mga nakikita ko sa kanya na marahil naging dahilan kung bakit ako nagkakaganito ngayon ay peke lang? Pero ano nga ba kasi ang karapatan kong umakto ng ganito, diba? Wala akong karapatan. Wala.

But then again, hindi maalis sa akin ang hope. Still and always hoping that one of these days, he'll just come here and visit us. He'll go here just to see us.

Dahil nga sa mga naiisip ko at sa di nya pag eeffort na makita man lang kami ng anak nya ay nagsimula akong mag doubt sa sarili ko. Nakaramdam na din ako ng takot para sa sarili dahil sa mga emosyong iyon.

"You're crying." She handed me a tissue to wipe my tears

"I'm afraid, Maris." Sabi ko habang pinupunasan ang mga luhang nag uunahan na naman sa pagbagsak. Nag iwas ako ng tingin sa kanya.

"Afraid of?"

Huminga ako ng malalim, "I'm afraid of these emotions."

"Shar, what do you mean?"

Umiiyak na tumingin ako sa mga mata nya. "These emotions made me realize so many things."

Hindi nagsalita si Maris at patuloy lang na nag abang sa mga sasabihin ko habang bakas ang pagka concern sa mukha.

"And one of those is that.. I think I love him already." I confessed, almost whispering

Kitang kita ko ang unti unting paglaki ng mga mata ng kaibigan ko habang nakatingin sa akin.

"And I'm afraid. Because he is now my strength and at the same time, my weakness."