အပိုင္း-(၁၈)
ဆယ္ဟြန္းသတိရေနျပီဆုိသည့္သတင္းေႀကာင့္ အိမ္ေရွ႕စံနန္းေဆာင္ထဲကို လုဟန္ အေဆာတလ်င္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းေဆာင္ထဲတြင္ ကုတင္ေပၚက ဆယ္ဟြန္း နားတြင္ မိဖုရားယူက ပန္းကန္ထဲမွ ဂ်င္ဆင္းျဖစ္ဟန္တူသည့္ ေဆးကုိ လွမ္းခြံ႕တိုက္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။
“ေႀသာ္ မင္းသားငယ္.”
“အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား သတိရျပီဆိုလို႕ သတင္းေမးဖုိ႕လာခဲ့တာပါ.”
“ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာေနပါျပီ.. စိတ္မပူလို႕ရပါျပီရွင္.”
မိဖုရားယူက ခပ္ျပံဳး့ျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ပင္ ဆယ္ဟြန္းကို ေဆးထပ္မံတိုက္သည္။ လုဟန္ကသာ ဆယ္ဟြန္းမ်က္ႏွာကို အမိအရ ႀကည့္ေနေပမယ့္ ဆယ္ဟြန္းကေတာ့ျဖင့္ အႀကည့္တစ္စံုတစ္ရာေတာင္မွ လုဟန္ဆီသုိ႕ေရာက္မလာခဲ့ပါ။လုဟန္ ေတာ္ေတာ္ ေလးဝမ္းနည္းသြားမိပါသည္။ ဆယ္ဟြန္းက သူ႕ကိုဥေပကၡာျပဳေနေလရဲ႕။ျပီးေတာ့ လုဟန္က မလိုအပ္သည့္ လူပို တစ္ေယာက္ ကဲ့ သို႕ခံစားရေစသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ႀကည့္ရတာ အဆင္ေျပတဲ့ပံုပါပဲ။ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိသြားခြင့္ျပဳပါဦး”
အရုိအေသေပးလွည့္ထြက္လာျပီးေနာက္ လုဟန္ပါးျပင္ေပၚမ်က္ရည္စတုိ႕စီးက်လာသည္။ဆယ္ဟြန္း သတိလစ္ေနသည့္ သံုးရက္လံုး သူ အနားကတစ္ဖဝါးမွ မခြါဘဲေနခဲ့တာ။သတိရလာတာႏွင့္ သူ႕ကိုဦးဆံုးျမင္ေစခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႕အနားမွာ လုဟန္ ရွိေနေပးသည့္ ခံစားခ်က္ကုိေပးျပီး စိတ္သက္သာေစခ်င္ခဲ့တာေတြက ခုေတာ့ ေရစုန္ေမ်ာသြားခဲ့ေလသည္ေပ့ါ။ျဖစ္သင့္တာပါပဲ ေလ။ဒီလိုအခြင့္အေရးမွာ ကယ္တင္ေပးခဲ့တာေတာင္ ဂရုစိုက္ဖုိ႕ စိတ္ကူးမရွိသည့္ လူရမ္းကားေကာင္ေလးအျဖစ္သတ္မွတ္စိတ္ နာျပီး မိဖုရားယူႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း နန္းတက္ေနထိုင္သြားႏိုင္ရင္လည္း အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။
လုဟန္ ေမွ်ာ္လင့္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာ ဒီလိုပဲမလား။
“ခဏေလး..”
ရုတ္တရက္ ဆယ္ဟြန္း ထံမွ အသံထြက္ေပၚလာတာမုိ႕ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စက္ကုိခပ္ျမန္ျမန္သုတ္လိုက္ရင္း ေနာက္ျပန္လွည့္လုိက္သည္။
