အပိုင္း-(၂၁)
“ဒါေလးစားပါဆုိဗ်ာ ဆယ္ဟြန္းကလည္းေျပာရခက္လုိက္တာ.”
အာဟာရရွိသည့္ ဟင္းရည္ေလးတစ္ပန္းကန္ကိုင္လ်က္ လုဟန္ တစ္ေယာက္ ဆယ္ဟြန္းနားတြင္ အလုပ္မ်ားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးသား နားလည္မႈရွိပါျပီဆုိပါကတည္းက ဆယ္ဟြန္းက အျမဲလိုလို လုဟန္ကို အလိုလုိက္အႀကိဳက္ေဆာင္ကာ အႀကင္နာ ေပးတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာရခက္ေအာင္လုပ္ျပီး လုဟန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိတာကိုလည္းႀကိဳက္ျပန္ေသးသည္။
“ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဆိုကြာ။ ကိုယ္ တကယ္ေနေကာင္းေနျပီ။ ခါးကလည္းဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ေက်ာေရာ ခါးေရာ အေကာင္းႀကီးပဲ.။တစ္ခုခုစမ္းႀကည့္ခ်င္လား။”
“ဘာကိုလဲ ဆယ္ဟြန္းေနာ္.”
လုဟန္ မ်က္ႏွာေလးျဖန္းခနဲရဲတက္သြားေတာ့ ဆယ္ဟြန္း ျပံဳးစိစိျဖင့္ လုဟန္အနားတုိးကပ္လာသည္။သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က လသာေဆာင္အိမ္ေလးတြင္ေရာက္ရွိေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ဒီေနရာမွာ သူတုိ႕ အနမ္းဖလွယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနက် ျဖစ္တာမုိ႕ ဆယ္ဟြန္း က ဒီေနရာကိုမည္သူမွ ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ျခင္းကို လက္မခံခဲ့သည့္သူ။
“ဒီက ရုိးရိုးပဲေျပာတာ ။လုဟန္ေလးက ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္.”
“ရုိးသလားမရိုးသလား ခင္ဗ်ား ကို္ယ္တုိင္ပဲသိမွာေပါ့”
“သိတာေပါ့ သိလုိ႕ကိုယ္က-”
ဆယ္ဟြန္း စကားက ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ မေျပးရံုတမယ္ ဒီေနရာဘက္ကုိလွမ္းလာေနသည့္ မိဖုရားယူကို ေတြ႕လုိက္သည္ ေႀကာင့္ ရပ္တန္႕သြားသည္။လုဟန္လည္းသတိထားမိျပီးလိုက္ႀကည့္သည့္အခ်ိန္က် မိဖုရားယူက လသာေဆာင္အိမ္ေလးေရွ႕ ထိ ေရာက္လာသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူမက ေလွကားထစ္ငယ္ကို ေျခတစ္လွမ္းမွ် မတင္.။အျပင္ဘက္ကပဲ ရပ္သည္။လုဟန္ အားနာသလိုခံစားခ်က္ေႀကာင့္ ထရပ္ျပီးထြက္သြာေပးမည္လုပ္ေတာ့ ဆယ္ဟြန္းက လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကုိ လာေရာက္ ဆြဲကိုင္ထာ းသည္။
“အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား..”
“အင္း မိဖုရားယူ. ညပိုင္းေတာင္ေရာက္ေနျပီ ေျပာစရာရွိလုိ႕လား.”
