Merhaba! Bu satırları okurken, başka bir dünyaya bodoslama dalan (SEVENLER)...
*Sizlere en içten sevgilerimi dile getirmek isterim*Sizler sayesinde ; bulduğum kalbim ve ruhum için ayrı ayrı teşekkür ederim. ( Teşekkürler bitmez! ) Bu yüzden ben si...
(Belki de rüzgar bir daha hiç esmeyecekti Kalbime...)
(* Rengarenk ışıkları olan, Karanlık gölgelere sokak ve caddeleri sığdıran kimine göre her şeyiyle güzel kimine göre bir yanıyla buruk bir özlem bırakan, Eyy koca şehir aç kulağını sana fısıldıyorum. Ben yıldızlar kadar uzak arkadaşımı özlüyorum...)🔑
(13.09.2020 Newyork)Ferah' dan;
Merhaba! Ben ferah.(Ferah ersoy)18 yaşındayım. Nerdeyse beş senedir Newyorkta yaşıyorum. Babam benim iyiliğimi düşünüyor. Hani derler ya (geleceğimi). İlerdeki hayatımı. Yani illaki adımın başına Profesör doktor diye bir şey konacak!Neyse.... Bir hastalığım var ayrıca! Astım hastasıyım.Hemde ileri derecede. Ve biliyormusunuz? ben annesiz büyüyenlerdenim. Sevmeyi sevilmeyi hiç tadamayanlardan.anne kokusuna doyamayanlardan. Evet farklı bir hayatım var, farklılıklar ülkesinde yaşayan bir bireyim. Bu benim hikayem. Bu benim kaderim. Yaşamaya,(yaşayamamaya) mecburum. Her an ölümü bekleyen . Her nefesini sanki yarın ölecekmiş gibi alanlardanım.Babam dünyanın en zengin sayılı şirketlerinin birinde patron gizli kimliği (mafya). Evet evet! malesef bir mafya kızıyım. Ama biliyormusunuz? hiç şikayetçi değilim. Çünkü öyle bir baba hiç bir dünyada yok. Abim bir hacker. Evet buda gerçek! Aslında gerçek abim değil. Babam abimi yetimhaneden evlatlık edindiğinde 9 yaşındaymış. Okutmuş benim gibi yurtdışına göndermiş ,En pahalı kolejlerde özel okullarda okutmuş.Abimde çok zekiymiş tabi! Olaylara bakış açısı çok farklıymış.ÇOK ÇILGINMIŞ! Zeka açısından. Bir gün babam bir yere gitmek için hazırlanırken, abimin mühteşem zekasında ampuller parlamış. Amacı babamı evden göndermemekmiş. Neymiş? Maç yapacaklarmış. Yemekhaneden iki patates kapmış ve çaktırmadan arabanın egzozuna tıkamış. Vjtxubtrxr. Çok gülmüştüm yaa! Şimdi 27 yaşında.adı Ahmet. Bide (Arkadaşım) var.8 yıllık bir arkadaşlık.Babam beni newyorka gönderdiği gün öyle kötüydü ki gitmek istemedim. bana en son( * Merak etme ben senin hep buranda ,kalbinde ruhunda içinde olacağım. Fısılda yine duyarım.derdini sol yanını tutup anlat ben seni hissedeceğim. Tamammı?*) demişdi. Çoook uzaklarda şimdi. (Yanlış şehirlerdeyiz). Yanlış ülkelerde... hep yanımda olacaktı ,hep hislerim onun bi adım yakınında bi adım yakınımda olacaktı. Adı rüzgar o arkadaşın. Çok alışmışdı bu ruh ona. O benim büyük kurtarıcımdı. Astımım tuttuğunda ilk koşan oydu benim için... Şimdi yok.Neden şimdi yok ?Neden annem yok?Neden babam yok? Neden abim yok? Bu yabancı şehirde ben neden yalnızım? Bilmiyorum ama bu kalp sanırım en çok esip yok olan o rüzgarı özledi . Ve bilmiyorum ama galiba( o rüzgar bir daha hiç esmeyecek kalbime...)🌟🔖🔖🔖🌟 Eğer birgün çıkarsa karşıma ,yine eserse tatlı tatlı bırakmayacağım. Boşluğum yeniden büyüdü rüzgar! doldur boşluğumu! Sana ihtiyacım var diyeceğim. Annem geliyor aklıma unuttur bana bu hayatı diyeceğim. Yaşayamıyorum bu şehirde al götür beni diyeceğim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎹Evet sevenler bazen insan kendini ait olması gereken yerde hissetmez!" Hissedemez" yanlış şehirdedir, yanlış ülkede, belkide yanlış dünyada! Kendini bulamaz! Doğru yerde olmadığı müddetçe!!!🎹
Sevgiyle kalın! Bir umut taşıyın içinizde... O umut size güç verecektir!
