@ARKADAŞIM...

2. bölüm🌟

Ferahdan;

(*Şu saniyeler varya! Şu dakikalar,geçip giden saatler,acımasızca akan günler,beni tanımadığım girdaplara sokan şu haftalar,aylar ve yıllar,onsuz kaldığım her nefes beni bana unutturuyor!Ve ben annemi özlüyorum.*)

-Babam aradı Ateş geliyormuş. Ateş benim kuzenim. Kemal dayımın oğlu! Dayım anneme çok benziyor e tabi dolaylı olarak ateşde öyle... Garip gelir ama ona bakınca annem sanki yaşıyormuş, ölmemiş gibi hissediyorum. Gözleri, evet masmavi gözleri... Bütün detay orada saklı.
Babam hissetti sanki yalnız kaldığımı. Bu yabancı şehirde yapyabancı kaldığımı. Her ne kadar (altı dil) bile bilsede insan yetmiyor,yetemiyor (koskoca şehirde yalnız kalan kadere...)

Yarın başlıyacağım üniversiteye.Ateşde geliyor.Aslına bakarsanız evde yalnız değilim.17 koruma,1Aşçı, 2hizmetçi,3de bahçivan var.Ama bilirsiniz işte insanın, ruhuna dokunabilen birine ihtiyacı var. Önümde duran günlüğe bakıyorum saatlerdir.Bir sayfa açık. Dalmııış gitmişim bir kaç karalanmış el yazısına...

Şöyle yazmış 11yaşındaki minik ferah ;

             ( Sevgili anne)

Babam dediki sen hep sevmişsin beni. Ve sen sevdiğini hiç unutmazmış sın.
Unutmadın beni biliyorum.
Gittiğin yerde görüyormuş sun beni. Bunuda babam dedi. Seni bana soranlara kalbimi gösteriyorum. İşte burda diyorum. Annem taptaze toprak kokar bilirmisiniz diyorum. Bana gözleri dolmuş bir şekilde bakıyorlar. Bilmiyorum yanlış mı söylüyorum. Ama gerçektende sen çok güzel kokuyorsun, Onu çok iyi biliyorum. Babam
(Anneni özlersen gökteki yıldızlara bak) dedi. Ben her gece yıldızları izliyorum. Hatta onlara isim bile koyuyorum.
Biliyormusun anne benim bir arkadaşım var. Tıpkı sana benziyor. Seni tam bilmesemde onu sen gibi görüyorum. Anne o beni hep koruyor. Hep yanımda ,gamzeleri var.Unutma anne (ben seni çok seviyorum.)🌟

Ağlıyorum şimdi. Küçükken çok özlermişim annemi.O anı hiç unutamıyorum.Annemin öldürüldüğü o anı,Üç kurşunun delip geçtiği o ruhu,O katilin iğrenç kahkahası...

Saat 20.00
Gece oldu.elimdeki defteri
rafa kaldırıp,geceliklerimi giydim.telefonumu alıp yatağıma geçtim.Biraz bakındıktan sonra geri bıraktım.penceremden dışarı daldııım gittim.yapacak bir şey bulamadığım için erken yatıyorum.yıldızlara bakıp
Hem annemi hem de arkadaşımı düşledim...
İçimdeki ben benimle konuşmaya başladı;
(Şu saniyeler varya! Şu dakikalar,geçip giden saatler,
Acımasızca akan günler,beni tanımadığım girdaplara sokan şu haftalar,aylar ve yıllar,onsuz kaldığım her nefes beni bana unutturuyor.
Ve ben annemi özlüyorum.)

(*Ben arkadaşımı,esip geçen
rüzgarımı, kayıp giden yıldızımı özlüyorum...*)🌠

Yazardan;

-Annesizliği tatmadım! Ama biliyorum garip ve çaresizce bir duygu. Sanki için gidiyor!
Nereden mi biliyorum? Bu benim yazarlık sırrım olsun! Ama size bir tavsiyem var;
Sizi sevenlerin değer verenlerin  kıymetini bilin! Çaresizliği iyi bilirim. Sizde kalmayın. Bunun püf noktası derin bir bağlılık... Sevgiyle kalın olurmu?

Sizleri seviyorum🌼🌼🌼