Raison D'etre

East Brighton

Müzik: The Voice Box-Johann Johannsson


Okulun ilk gününden Johan'ın benden şüphelenmemesini sağlarken öte yandan Ryder O'Neill'ı takip etmek benim için hiç kolay olmadı. Johan'a okul çıkışında ailemle birlikte dışarıda yemek yiyeceğimizi, bugünlük onu otobüs durağına bırakma rutinimi gerçekleştiremeyeceğimi söylemiştim. Aile kartını oynadığım için Johan bu kararıma karşı çıkamamıştı. Fakat ailesiyle genelde vakit geçirmeyen birinin birdenbire onlarla dışarıda akşam yemeği yeme fikri onu şaşırtmıştı. Dile getirmese de bakışları her şeyi ortaya koyuyordu.

Ryder, son dersin de bitimiyle sınıftan ilk ayrılan kişi olmuştu. Adımlarında sıradışı bir hız olduğunu fark etmemle acelesi olduğunu anladım. Defterini üstünkörü biçimde çantasına tıkıştırmış, fermuarını bile kapamadığı çantayı hışımla sırtına asmış ve sınıftan dışarı fırlamıştı. Dikkat çekmemek için yerimde toparlanma hareketlerimi ekstra yavaş bir biçimde gerçekleştirdim ve onun peşinden dışarı çıktım. Johan hala sınıftaydı ve arka sırasında oturan, adını hatırlamadığım güzel bir kızla konuşuyordu. Beni rahatsız etmeyeceği artık kesindi.

Merdivenlerden aşağı inerken çıkış zilinin heyecanıyla adeta depar atan bir grup öğrencinin arasında kaybolmuştum. Kalabalığı yararak ileri atıldım ve Ryder görüş alanıma girince adımlarımı yavaşlattım. Tanrım, başıma gelenlere hala inanamıyordum. İşin tuhaf yanı ise sanki bir şekilde geçmişe dönmüş yirmi altı yaşındaki suisid bir kadın değildim de, gerçekten on sekiz yaşındaki o ergendim. Ve yaşadığım durumdan keyif alıyordum.

Ryder sürgülü çitleri aşmış, karşıdan karşıya geçmek için araçların durmasını bekliyordu. Okulun tam karşısında otobüs durağı vardı. Eğer onun peşinden karşıya geçmezsem ve durakta beklerse beni görebilirdi. Aklıma ekstradan aldığım ceket geldi. Ceketin bir başlığı vardı ve onu başıma geçirebilirdim.

Ceketi yanıma almanın iyi bir karar olduğunu bir kez daha anlamıştım.

Saçlarımı ceketin başlığı ile kapayıp başımı eğebildiğim kadar eğdim ve kendimi gizlemeye çalıştım. Ryder bir aracın ona yol vermesiyle karşıya geçti ve onun peşinden ilerledim. Tahmin ettiğim gibi otobüs durağında beklemekte olan birkaç insanın arasına karışan Ryder üniformasının cebinden bir kulaklık çıkardı ve pantolonun cebinden çıkardığı telefonuna bağladı. Kulaklığı kulaklarına yerleştirirken yüzünü hafifçe buruşturmuş ve gülümsememi sağlamıştı.

Ne dinlediğini merak ediyordum. Green Day? Iron Maiden? White Snake? Bon Jovi? Sevdiğimiz rock grupları birebir aynı iken ona aşık olmamam nasıl mümkün olabilirdi ki? Her gece uyumadan önce ortak olarak sevdiğimiz şarkıları dinler ve onunla ilgili hayaller kurardım. Mezuniyet balosundaki ilk ve son öpüşmemizin sonrasında bu hayaller yerini pişmanlıklarla ilgili inatçı düşüncelere ve uyku öncesi ağlama seanslarına bırakmıştı.

Lockwood'a giden otobüs durağa yaklaşınca Ryder hareketlenmeye başladı. Onun peşinden bu otobüse binecektim ve dikkat çekmemem önemliydi. Şanslıydım ki Ryder en arkadaki koltuklara ilerlerlemişti ve ben hemen ön sıradan yerimi kapmıştım. Böylece beni görecek fırsatı olmamıştı.

Lockwood'a neden gidiyor olabilirdi? Oradan buraya, Brighton'a taşınmamış mıydı? Belki orada halletmesi gereken işleri vardı ve onun için gidiyordu. Bunun gayet doğal olduğunun ve onu takip etmemin biraz yersiz olduğunun farkına varmıştım. Fakat önemli olan kısım bunu sekiz yıl önce yapmamış olmasıydı.

Brighton ile Lockwood'un arası yaklaşık olarak 45 dakika sürüyordu ve yol boyunca yapacak bir şey bulamadığım için dışarıyı izlemekle yetinmiştim. Doğduğumdan beri yaşadığım kasabanın sekiz yıl önceki haline göre bu denli değiştiğini görmek beni hayrete düşürmüştü. Sekiz yıl kadar kısa bir sürede bile yeşillikler betonlarla dolmuş, sokağa atılan evcil hayvanların sayısı artmış, kimsenin bilmediği bu kasabanın nüfusu orantısız bir biçimde artmıştı. Şu an gördüğüm Brighton, gelecektekine göre çok daha huzurlu ve el değmemişti. İnsanlar daha mutlu ve umutlu görünüyordu. Ben de öyle hissediyordum.