TAYO MUNA (Kahit Hindi Tayo)

Names, characters, business, events and incidents are the products of the author's imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Expect typo errors and grammar errors in each chapter you read. This is my first story (in wattpad) so I am still in the Learning process of what is right and what is wrong about writing. Thank you for understanding.

Have a nice day.

---

"Are you scared?" Her mom asked. Dahan-dahan lang siya tumango bilang sagot habang palinga-linga ang bata sa bawat sulok ng nadaraanan nila. Mga palakad-lakad na nurse habang  may nakasakay sa wheelchair, may mga aligagang Doctor kasama ang ibang nurse at mga taong bumibisita sa mga pasyente.

Nang makarating sila sa office. "Hey sweetie. Wait for me here. Mom need to check her friends." Tukoy nito sa mga pansyente.

Kampante ang Dra. na 'di aalis ang anak nya, at nasabihan niya na rin naman ang mga guard na huwag papalabasin ang bata.

"Hi, Hira!" bati sa kanya ng mga nurse na makakasalubong niya. Nginitian at kinawayan niya naman ang mga bumabati sa kanya.

She's 6 years old, pretty and smart. Kaya maraming nagigiliw sa kanya.

Hanggang sa napansin ng bata ang isang batang lalaki na nakaupo sa wheelchair malungkot at nag iisa. Lumapit ito sa nakita niyang batang. Puwesto pa ito sa harapan nito para mapansin siya. At hinawakan ang suot nitong Hospital gown na kulay asul. "Hey why did you touched it!?" Iritableng asik ng batang lalaki.

"Are you sick too?" Curious na tanong ng batang babae. Pero iniripan lang siya ng batang lalaki. Tila'y walang pakialam sa presensya ng batang babae.

"My mom is a doctor. We can ask her to help you." She said with her soft voice.

"Get lost!"

DAHIL walang makakasama si Hira sa kanila sinasama na lang siya ng kanyang mommy sa Hospital. Nasa duty ang kanyang asawa bilang Pulis at nakaleave ang kanilang yaya.

"Mom"

"Yes swettie?"

"I saw a little boy there" turo nya sa labas
"...and he look so sad." Malungkot nitong sabi.

"Oh okay, let's check him later ha."

Kagaya ng sabi ng kanyang ina kanina, pinuntahan nga nila ang bata.

"Hi blue!" Agad na bati ni Hira nang makapasok sa kwarto nito.

"Is that his name?" Bulong na tanong ng mommy niya.

"No hehe" bungisngis ng bata

"Hi little boy!" At pinakilala nila ang sarili nila sa bata. "I'm Dra. Alani, your doctor for today. And this little cute girl beside me is my daughter, Hira."

Tahimik pa rin ang batang lalaki na nakatingin lamang sa ginagawa sa kanya ng Dra. Habang si Hira naman ay nakangiti sa kanya.

"Mommy what happened to him?" Tanong nito nang makalabas na sila.

"May konting problem lang sa legs niya." Sa madaling paliwanag pa nito kay Hira, masyado pa siyang bata kaya hindi niya pa maiintindihan ang mga medical term.

ILANG ORAS makalipas, mukhang nakukuha niya na ang loob ng batang lalaki. Nagpaalam si Hira na doon muna sya mag-stay sa room ng batang lalaki.

"So where is your parents?" Usisa ni hira

Nakaupo ito sa kama ng batang lalaki.

"Busy" simpleng sagot ng batang lalaki na siya naman ang nakaupo sa wheelchair.

Tila'y napaisip naman si Hira "my mom is busy too but she can still take care of me."

"Not all parents is like yours" mahinang bulong ng batang lalaki.

"Let's go!" Pag-aaya ni Hira.

"Where? I can't walk." Sagot ng batang lalaki habang tinituro ang kanyang sarili 

"Yeah, i know" Sagot ni Hira at lumapit ito sa likod nito para itulak ang wheelchair.

"Where are we going?" Medyo kinakabahan na tanong ng batang lalaki.

Hindi sumagot si Hira, hanggang makarating sila "Here. Tada surprise!"

Huminto sila sa malawak na Harden ng Hospital, napakalawak, maraming halaman, puno at bulaklak na talagang nakakatulong sa pag-iisip o pagmuni-muni ng mga pasyente. May mga upuan din, mahangin at malilom. Sumasabay sa sariwang hangin ang bango ng mga bulaklak na makikita. Isama pa sa tanawin ang mamasayang bata na nag lalaro. Pumuwesto sila sa ilalim ng puno.

"Nice"

"Yeah, it is. We can stay here" nakangiting wika ng batang babae. Nilingon niya ang lalaki na nakangiti na rin dahil sa magandang tanawin.

Nagpabili ng ice cream si Hira sa mommy niya para kainin nila. Pinapanuod nila ang mga batang masasayang naglalaro. Gusto rin sana ni Hira makipag laro sa mga bata kaso mas pinili niyang samahan na lang ang bagong kaibigan.

Hinubad ng batang lalaki ang kwentas na suot niya. "Come closer to me" sabi ng batang lalaki. At agad naman sinunod ng isa.

At nilagay ito. "Keep it as a Remembrance."

It's necklace that has waves design.

"I love oceans. Thank you!"

ANOTHER day, excited na sumama ulit si Hira sa mommy niya to see her new friend. Nangako ulit siyang hindi siya magpapa-saway sa kanyang ina.

"Nurse where is the patient here?"

"Dra. nadischarge na po kanina pa."

Bigla naman nalungkot si Hira at napayakap na lang sa ina.

"Bye blue!" Nagsimula na lumabas ang mga luha ni Hira mula sa kanyang mata habang hawak ang necklace na binigay sa kanya.

"Why blue?" Her mom suddendly asked full of curiosity.

"Blue like the ocean"

The mother just smiled at her daughter thoughts. The child thinks that they will meet again someday...