Place Where I Belong(Book II of IBTY)

Chapter Nineteen

Chapter Nineteen: Magnanakaw

If a person gets hurt, she will change. It's either for the better of for worse. And for me, syempre pinili ko kung saan ang mas nakabubuti. And now, I'd become a better person. No hatreds, no burdens and no bitterness just being strong and more confident. 

"YEEEEES!!" 

"Oh, napano ka dyan?!" napalingon sila sakin dahil sa sigaw ko. Hinarap ko sila na abot tenga ang ngiti. 

"Umuulan ng uno!" nanlakihan ang mga mata nila sa gulat. Maski ako ay nagulat dahil I never expected na ganito ang magiging result. Matataas lang naman ang nakuha kong grade sa ilang subjects. At dahil yun sa pag aaral ko ng mabuti. 

After that day, I promised to my self na sa pag aaral muna ang focus ko. Hindi muna ako mag gagala, tigil muna ang destructions. Wala na din kaming communication dahil right after that day, I changed my cellphone number. Lahat naman ng mga bagay na bigay niya sa akin, like mga couple things, gifts, tshirts, nilagay ko sa isang kahon at itinabi. Wala naman akong balak ibalik sa kaniya iyon katulad ng ibalik sa kaniya iyon katulad ng ibang mag boyfriend/girlfriend na nasobrahan ata sa bitterness kaya ibinalik. Our things as well as our memories are being kept and will  forever be remain.

Hindi naman ako bitter at wala namang bagay na dapat ika bitter. Ayoko lang ng destructions gaya ng nagrereview ako tapos bigla ko siyang maiisip dahil may nakita akong bagay na galing sa kaniya kaya ako naman si iyak at mag eemo dahil namimiss ko siya. Ayoko ng ganun kaya as long as kaya ko, ayoko siyang isipin. 

Minsan naaalala ko yung mga happy moments namin together. Yung magpupuyat ka para lang magkatext kayo, yung unli call, yung mga corny jokes niya na kahit corny panay ang tawa ko, yung pagseselos niya kay Yves, yung pag aalaga niya at ang pinaka namimiss ko, syempre siya mismo. Yung Joshua na kaklase ko noong High school, yung Joshua na bestfriend ko, yung Joshua na bully, yung joshua na ngumiti lang makalaglag panga na. Si Joshua. 

Pero I stopped my self from missing him. Sinasabi ko na lang sa sarili ko na, "Hindi pa tayo sa ngayon. Maghintay ka lang at may right time para sa atin." And up until now, I'm still holding for that. I'm still holding for that fact na sana, ikaw at ako pa rin..someday. 

"Totoo? Weh? Patingin!!" hinablot ni Maris ang class card ko. Hindi pa talaga siya makapaniwala. Sa ganda kong 'to, tingin ba niya nag jojoke ako? Hahaha! 

"Woah! Galing mo Loisa! Worth it ang lahat ng paghihirap sa pag aaral ah?" sabi ni Trish. 

Study well not study hard. Iyan lang ang ginawa ko, syempre mahirap din naman ang mag aral ka ng todo na halos isubsob mo na ng sarili mo. Kaya ang ginawa ko, inenjoy ko at good thing, ito ang reward ko. 

"Pano ba 'yan guys. Last day na 'to. Hindi na tayo magkikita kita! Waaah!!" kasama ko ngayon sina Yves, Trish, Yara, Luke, Maris, Fourth and Fifth. Sabay sabay kasi kaming kumuha ng class cards and ngayon na din ang last day ng pasok. March na kasi ngayon, ang bilis ng araw. Sa pasukan, second year college na ako. Yay. 

"Greenwich? Greenwich!" sigaw ni Yves. 

"Libre mo? Libre mo!" sabay sabay naman naming sigaw sa kaniya. Napakamot siya sa ulo sabay "sige na nga!" in the end, nag tawanan kami at umalis na. 

As for me and Yves, hmm.. Wala namang bago aside sa mas naging close pa kami lalo. Let's say, school buddy ko siya. Dahil after those crying nights and emo days ko, nagsikap akong mag aral at isa siya sa tumulong sakin para bumangon ulit. I am thankful to them, I am thankful to my friends who had been there when I'm down. Dahil ni minsan, hindi nila ako iniwan. Lalo na sina Yves at Maris. Pero syempre, iba pa rin dahil kahit anong ngiti mo, alam mo sa sarili mong may kulang.