Αίμα και Νερό - Ria Jarouxi (Ολοκληρωμένη)

•ΠΡΟΛΟΓΟΣ•

Κανείς δεν είχε ακούσει τη φωνή του για χρόνια. Κανείς δεν είχε δει τον ένδοξο γυρισμό του. Οι μνήμες των ανθρώπων, τον είχαν ξεχάσει και τίποτα δεν θα τον έφερνε πίσω.
Ο χρόνος κυλούσε...
Πριν από εκείνον, δεν υπήρχε αληθινή μοναξιά. Το άδειο, μισοσκότεινο σπίτι- η φυλακή του- το γνώριζε καλά. Οι αόρατες αλυσίδες, τον κρατούσαν με θυμό. Και μόνο οι τοίχοι άκουγαν το ψίθυρο του...μόνο τα άψυχα αντικείμενα, ατένιζαν τη μελαγχολική μορφή του. Μια περιφερόμενη σκιά, που θα δάκρυζε, ακόμη και τα πιο σκληρά μάτια.
Το πρόσωπό του άντρα, ήταν ανδρείο και υπερήφανο...σχεδόν αγαλματένιο, θα έλεγε κανείς. Ανέγγιχτο, για πάντα, από το χρόνο. Παρόλο που ήταν παρόν, σε τόσα περασμένα Καλοκαίρια, σε τόσες βαρυχειμωνιές, σε τόσες βροχές και λιακάδες. Και όμως δεν είχε ζήσει καμία. Διότι τα χρόνια, για εκείνον, ήταν μονάχα άχρωμοι αριθμοί, που απλώς περνούσαν και έσβηναν, στον άνεμο των βημάτων του. Νέος και όμορφος, ζούσε μες στις σκιές, σαν άγγελος χαμένος σε μια άλλη κόλαση. Και είχε πιστέψει πια, πως ήταν δίκαιο να ανήκει εκεί. Ακόμη και αν η ψυχή του, είχε σφυρηλατηθεί στις πύλες του Παραδείσου .
Το βλέμμα του, συχνά γυρνούσε μέσα στην ήσυχη νύχτα, ψάχνοντας τον παλιό του εαυτό. Τα μάτια του, πάντοτε παγωμένα, μα ποτέ κενά. Μπορούσε να νιώσει περισσότερα, απ’ όσα ήταν ικανός να αισθανθεί ένας θνητός. Κάτι, που πίστευε πως ήταν η μεγαλύτερη κατάρα του. Αν η καρδιά του πάγωνε μια μέρα, όπως ο χρόνος είχε παγώσει, ο πόνος θα ήταν πιο υποφερτός. Και η αιωνιότητα, δεν θα έμοιαζε τόσο μεγάλη.
Μα ο άντρας ποτέ δεν κατάφερε να σταματήσει, να παγώσει τη καρδιά του. Γιατί ήταν φτιαγμένη από καθάρια, ζεστή λάμψη. Έτσι, συνέχιζε να τον κρατά ζωντανό, πέρα από τον θάνατο, που βίωνε. Και υπήρχαν στιγμές, που του μιλούσε, υπενθυμίζοντάς του, πως ακόμη και το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι ανίκανο να σβήσει, ένα αληθινό φως.
Οι μέρες περνούσαν ανάμεσα στο χάος...τα χρόνια έτρεχαν μες στη βροχή...και ο άγγελος μια μέρα, ένιωσε εκείνο φως. Το φως, που ερχόταν μόνο σαν όραμα, μπροστά στα ξάγρυπνα μάτια του. Προαισθάνθηκε μια αλλαγή. Κάτι, που ερχόταν, κρατώντας το πολύτιμο δώρο της ελπίδας.
Η νύχτα, χάραζε και μαζί της...και εκείνος.