Αίμα και Νερό - Ria Jarouxi (Ολοκληρωμένη)

7.ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

7.ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Ένα ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη, σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Το να πεθάνω στα δόντια ενός αδέσποτου θηρίου, φάνταζε πολύ μακάβριο και άγριο για τα δεδομένα μου. Το θάνατο τον είχα συνδυάσει με κάτι γαλήνιο και ανακουφιστικό, σαν το τελευταίο άγγιγμα του φύλακα αγγέλου, ή σαν μια προσευχή που φτάνει στο τέλος της, με μια ανάσα δροσερού αέρα, που σε παρασύρει σε ένα τόπο γεμάτο ηρεμία και φως. Είχα σκεφτεί πολλές φορές το θάνατο, όπως είχα σκεφτεί και τη ζωή. Στο δικό μου μυαλό, αυτά τα δύο, αν και αντίθετα μεταξύ τους, ήταν εντελώς συνδεδεμένα. Δεν ήταν μια σκέψη, που με έκανε να φτύνω το κόρφο μου και να αλλάζω αμέσως θέμα. Ο θάνατος ήταν απλώς μια αλλαγή, μια μεταφορά προς τον τέλεια σχεδιασμένο προορισμό των ανθρώπων. Η αλήθεια ήταν πως πάντα πίστευα πως υπήρχε κάποιο είδος Παραδείσου. Υποθέτω πως είχε ξεκινήσει από τη νονά μου, την πιο υπέροχη γυναίκα που είχα γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Όταν ήταν δεκαεπτά, οι γονείς της την έπεισαν (αυτό με εξόργιζε) να παντρευτεί έναν πολύ πλούσιο άντρα, γιατί οι ίδιοι ήταν πολύ φτωχοί και είχαν πολλές κόρες. Τελικά εκείνος πέθανε μετά από ένα χρόνο, εξαιτίας μιας αρρώστιας, όταν εγώ ήμουν περίπου τριών ετών. Η νονά μου ήταν δεκαοχτώ όταν χήρεψε και αντί να ξανά παντρευτεί ή να κάνει ντόλτσε βίτα με τα λεφτά που της είχε αφήσει, εκείνη βοηθούσε την ενορία και τα ιδρύματα της πόλης και ζούσε τη ζωή μιας "κοσμοκαλόγριας" όπως την αποκαλούσαν οι γονείς μου. Μου είχε μεταδώσει την αξία του να φροντίζεις πρώτα για τη ψυχή σου και ύστερα για το σώμα σου. "Η ψυχή μένει για πάντα" μου έλεγε, "το σώμα κάποτε χάνεται". Θυμόμουν την ωραία της φωνή και το όμορφο πρόσωπό της, γεμάτο καλοσύνη, να με κοιτά. Ήταν πανέμορφη, με μια αγνή ομορφιά, δίχως περιττά στολίδια και βαψίματα. Στα δικά μου μάτια, ήταν η απόδειξη πως η ομορφιά της ψυχής, υπερείχε. Και εκείνη του σώματος, έπρεπε να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Ήταν απολύτως λογικό, λοιπόν, να πιστεύω σε οτιδήποτε αγγελικό και παραδεισένιο. Από τη στιγμή που η ψυχή έμενε για πάντα, κάπου κατοικούσε και αυτό το μέρος, δεν ήταν σίγουρα ο σκληρός κόσμος που βλέπουμε όλοι γύρω μας. Η ψυχή δεν είναι προορισμένη να μείνει για πάντα εδώ. Δεν της αξίζει.

Αυτές οι σκέψεις, κατάφεραν με κάποιο τρόπο, να φέρουν στη μνήμη μου τον Λέανδρο. Και διάφοροι συλλογισμοί άρχισαν να στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου. Παράξενες εικόνες, θλιβερές. Το μαρτύριο του ήταν περισσότερο κατανοητό τότε. Ακόμη και αν η παράξενη ιστορία του, ερχόταν σε κάποια αντίθεση, με όλα εκείνα που είχα ως δεδομένα στο μυαλό μου. Σίγουρα υπήρχαν πνευματικά θέματα, που εγώ ως απλή θνητή, δεν μπορούσα να αφομοιώσω. Αρκετά "περί ψυχής" μου ήταν άγνωστα και φανταζόμουν πως μονάχα ο Θεός, γνώριζε όλες τις απαντήσεις. Η ψυχή του Λέανδρου ήταν ένας γρίφος. Η φράση: δεν είμαι ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός, στοίχειωνε σκοτεινά, το υποσυνείδητό μου. Βρισκόταν κάπου στη μέση...στη γκρίζα γραμμή. Δεν γνώριζα όμως τίποτα για αυτό. Οπότε οι θεωρίες μου έπεφταν στο κενό. Και αν στεκόταν ανάμεσα στο στάδιο, ζωής και θανάτου; Δάγκωσα τα χείλη μου γέρνοντας το κεφάλι, σκεπτική. Αν είχε, με κάποιο τρόπο, κολλήσει στο "ταξίδι" για το Παράδεισο; Έβγαλα μια ανάσα, νιώθοντας πολύ στενάχωρα. Αυτό ήταν φρικτό. Πιο φρικτό και από το να πας στη Κόλαση; Αναλογίστηκα. Όχι, ίσως να μην ήταν τόσο. Ωστόσο η ψυχή έπρεπε να πηγαίνει, εκεί που έπρεπε.
Έσπρωξα ανόρεχτα το πιάτο μου στην άκρη. Η πείνα μου είχε χορτάσει ξαφνικά.