KILLS and KISSES

1

Έχετε νιώσει το συναίσθημα ότι όλα γύρω σας χάνονται έτσι ξαφνικά, μόνο με ένα πετάρισμα των βλεφάρων σας; Εγώ το έχω αισθανθεί, όταν έχασα τα πάντα από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς να το καταλάβω. Και εκεί ήταν που το μικρό αθώο κοριτσάκι μέσα μου πέθανε.
_______________________________________

Ξαπλώνω κοιτάζοντας το κάτασπρο ταβάνι του μικροσκοπικού δωματίου μου και σκέφτομαι την επόμενη "αποστολή" μου. Είχα καιρό να δεχτώ τηλεφώνημα από τον Μιχάλη, τον *πλέον* αρχηγό της μαφίας μας, γνωστή και ως Michaels Organization (ΜΟ). Σε περίπτωση που δεν το πήρατε χαμπάρι διαπράττουμε εγκλήματα κάνουμε παρανομίες κλπ κλπ, για τα οποία πάντα υπάρχει ένας λόγος. Είναι οργάνωση όλης της χώρας, με άτομα όλων των ηλικιών από όλη την Ελλάδα, που τα περισσότερα δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, εκτός αν έχουν συγγένεια ή έχουν συμμετάσχει σε ίδια αποστολή, πράγμα σπάνιο, διότι ο Μιχάλης προσπαθεί να μην βάζει ίδια παιδιά ξανά μαζί. Ως αποτέλεσμα αυτό περιλαμβάνει απίστευτα δωρεάν ταξίδια και συναναστροφή με άτομα της συμμορίας που κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουμε ξανά δει. Για να μην τα πολυλογώ περισσότερες πληροφορίες θα μάθετε στην πορεία.

Ένιγουεϊ πίσω στο θέμα μας. Ο Μιχάλης συνήθως με παίρνει τηλέφωνο για να κάνω το δόλωμα ή τον αντιπερισπασμό ή κάτι ακίνδυνο σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Όμως σήμερα ήθελε να συμμετέχω κανονικότατα. Δεν μου είπε την υπόθεση της "αποστολής" αλλά κατάλαβα ότι θα έχει ενδιαφέρον. Αύριο φεύγω αεροπορικός μαζί με τον Μιχάλη, για Σαντορίνη. Αλλά εκτός από τον ενθουσιασμό που με έχει κατακλύσει, νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου από το άγχος που κυριαρχεί. Όπως και να έχει δεν μπορώ να κάνω πίσω.
_______________________________________

Ξύπνησα νωρίς νωρίς για να προλάβω να είμαι έτοιμη όταν θα έρθει να με πάρει ο Μιχάλης. Πλύθηκα, ντύθηκα με ένα μαύρο φαρδύ φούτερ και μια γκρι φόρμα, έφαγα το απολαυστικό μου πρωϊνό και περίμενα υπομονετικά την κόρνα του αμαξιού να ακουστεί.

Με το που την άκουσα σηκώθηκα και τρέχοντας κατέβηκα κάτω. Με το που είδα τον Μιχάλη έτρεξα και τον αγκάλιασα αμέσως.

"Έιιι μικρή μου έλειψαν οι αγκαλιές σου", είπε ο Μιχάλης με ενθουσιασμό

"Δεν είμαι τόσο μικρή πλέον Μιχάλη",είπα με μια ειρωνία στο ύφος μου

"Ναιι ναι το ξέρω το ξέρω. Άντε πάμε πάμε τώρα γιατί θα χάσουμε την πτήση;"

"Πάμεεε γρήγοραα", είπα και μπήκα φουριόζα στο αμάξι

Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού ο Μιχάλης δεν είχε αναφέρει τίποτα που να αφορά την "αποστολή" και είχα αρχίσει να ανησυχώ αλλά τον εμπιστεύομαι. Βλέπετε ο Μιχάλης ήταν ο μόνος που είχα όταν έχασα τα πάντα...

Flashback
-Φύγε όσο προλαβαίνεις μικρή φύγε
-Μα...
-Μην το πατήσεις μηηηηη
*μπαμ*
End of flashback

Φτάσαμε στην Σαντορίνη, είναι πανέμορφα εδώ πέρα. Όμως άλλα με απασχολούσαν τώρα, όπως οι υπόλοιποι συνεργάτες μου.
Ακολουθούσα τον Μιχάλη γεμάτη περιέργεια. Φτάσαμε σε μια αποθήκη; Από πού και ως που; Συνήθως βρισκόμαστε σε κιριλέ τοποθεσίες και όχι σε σκουριασμένες αποθήκες. Άρα τα πράγματα είναι σοβαρά...

Μπήκαμε μέσα και παρατήρησα τα υπόλοιπα άτομα. Δύο κορίτσια και δύο αγόρια. Μόνο; Δεν γίνεται.

"Πού είναι ο Αχιλλέας;", ρώτησε ο Μιχάλης καχύποπτος

"Τι να σου πω Μιχάλη δεν ξέρω υποτίθεται θα ήταν εδώ", απάντησε ένα από τα αγόρια

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα της αποθήκης και μπαίνει μέσα ένα ψηλό αγόρι. Ο Αχιλλέας πρέπει να είναι.

"Σόρρυ μάγκες για την καθυστέρηση είχα μια γκομενοδουλίτσα", είπε περήφανος, και μου ήρθε να ξεράσω από αηδία

"Σοβαρά τώρα; Λίγη ωριμότητα δεν βλάπτει ξέρεις! Έχουμε μια σοβαρή δουλειά να κάνουμε και όχι να παιδιαρίζουμε" είπα φωναχτά μπροστά στο πρόσωπο του έτοιμη να εκραγώ

"Και εσύ πρέπει να είσαι η μικρή", είπε σχηματίζοντας ένα στραβό χαμόγελο στην ηλίθια φάτσα του πλησιάζοντας κοντά μου

"Έχω και όνομα ξέρεις", είπα καθώς στριφογύρισα τα μάτια μου και απομακρύνθηκα

"Το οποίο είναι;", ρώτησε γεμάτος περιέργεια
_______________________________________

Χελλοουυυυυυ!💕

Είναι η πρώτη ιστορία που έχω γράψει, και έχω αγχωθεί λιγουλάκι.

Μπορεί να έχετε μπερδευτεί λίγο αλλά θα τα καταλάβετε όλα. Ότι ερωτήσεις έχετε ρωτήστε με και θα σας απαντήσω.

Φιλιαααα!