KILLS and KISSES

8

Είχαμε φτάσει επιτέλους στην τεράστια θα μπορούσα να πω βίλα. Είχε έναν τεράστιο κήπο ο οποίος ήμουν σίγουρη συνεχιζόταν και από πίσω. Στα δεξιά είχε μια πισίνα και στα αριστερά ένα τεράστιο γήπεδο. Το κτίριο είχε ένα απαλό γκρι χρώμα και παντού παράθυρα. Φαινόταν τριόροφο και πραγματικά ήθελα να δω και τον εσωτερικό του χώρο.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο της βίλας. Μια γλυκίτατη νεαρή γύρω στα 20 μας άνοιξε την πόρτα και μας καλωσόρισε. Μας οδήγησε σε ένα πανέμορφο σαλόνι, που υποψιάζομαι δεν είναι το μόνο, και μας είπε να περιμένουμε να έρθει ο κύριος Jefferson. Μετά από μερικά λεπτά ένας άντρας γύρω στα 30 ήρθε και κάθησε απέναντι μας.

"Γειά σας είμαι ο κύριος Jefferson, αλλά για εσάς Τζεφ. Ο Μιχάλης σας έστειλες εδώ πέρα διότι εδώ θα προπονείστε και μετά από μερικές μέρες θα μένετε κιόλας, αφού γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις στην βίλα μου, για αυτό μέχρι να είναι έτοιμη θα μένετε στο ξενοδοχείο. Με τον όρο προπονείστε εννοώ με όλους τους τρόπους και σε πολλούς τομείς που δεν φαντάζεστε. Γνωρίζω πως δεν ξέρετε επακριβώς την αποστολή για αυτό δεν θα σας αναφέρω τίποτα ακόμα. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι δεν είναι μια απλή αποστολή και θα μας, για την ακρίβεια, θα σας πάρει πολύ καιρό. Δυστυχώς δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα αλλά μπορώ να σας δείξω τον μισοτελειωμένο χώρο αν θέλατε", είπε και είχαμε μείνει άφωνοι.

Σηκωθήκαμε και μας ξενάγησε στον χώρο. Πήρε μια ώρα σίγουρα. Μερικά από αυτά που μου έμειναν είναι η διάφορες αίθουσες πάλης όπως σκοποβολή και τοξοβολία. Η αίθουσα χώρου, βιβλιοθήκες και άλλα πόσα δωμάτιο. Επίσης είχε και μια υπόγεια εσωτερική πισίνα, αυτό και αν ήταν γαμάτο. Εκτός από αυτά είχε και ένα γκαράζ γεμάτο αμάξια και μηχανές, που σίγουρα ήταν πανάκριβα. Ενώ ταυτόχρονα ο κήπος συνεχιζόταν και στο πίσω μέρος της βίλας όπως είχα φανταστεί. Ήταν γεμάτος δέντρα και λουλούδια. Δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι τέτοιο. Είχα ενθουσιαστεί. Όχι μόνο εγώ, και οι έξι μας.

Στην συνέχεια ξανά μπήκαμε μέσα για να φάμε μεσημεριανό. Μιλούσαμε για διάφορα πράγματα καθώς τρώγαμε. Σε κάποια φάση παρατήρησα ότι ο Τζεφ με κοιτούσε περίεργα σαν να είχε την ανάγκη κάτι να μου πει. Αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία εκείνη την στιγμή και συνέχισα το φαγητό και την κουβέντα.

Μετά το φαγητό όλοι σκορπιστήκαμε μέσα στην τεράστια βίλα. Εκτός από εμένα που έψαχνα να βρω τον Τζεφ, μιας και δεν μου έφυγε στιγμή από το μυαλό ο τρόπος με τον οποίο με κοιτούσε. Ρώτησα την κοπελίτσα που μας είχε ανοίξει την πόρτα, ονόματι Έλεν, να με καθοδηγήσει στο γραφείο του Τζεφ.