KILLS and KISSES

9

Ξύπνησα και ένιωθα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν. Ήξερα ποιος είναι. Ήξερα πως ήταν ο Αχιλλέας. Αλλά δεν με πείραζε, γιατί όσο και να μισούσαμε ο ένας τον άλλον σύμφωνα με τα τελευταία γεγονότα φαίνεται νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον( και όχι μόνο). Αισθάνθηκα το σώμα του να κουνιέται, γύρισα να τον κοιτάξω και είχε μόλις ξυπνήσει.

"Καλημέρα μπουμπουνοκέφαλε"

"Μμμμ καλημέρα και εσένα εκνευριστικό πλάσμα του κάτω κόσμου", είπε με ένα γελάκι.

"Εεε γιατί του κάτω κόσμου δεν κατάλαβα;", είπα και καλά παρεξηγημένη.

"Ααα έτσι απλά επειδή και μόνο το λέω εγώ"

"Ναι ναι καλά έτσι να λες στον εαυτό σου, τέλος πάντων θα βριστούμε μετά πάμε να φάμε πρωινό" είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

"Βρε Μαρίλια να σου πω, εμ να εμ δεν παίρνεις τηλέφωνο να φέρουν εδώ πάνω, βαριέμαι να σηκωθώ", μου ζήτησε κάνοντας τα γλυκά ματάκια.

"Να ξέρεις τα γλυκά ματάκια δεν πιάνουν σε εμένα, αλλά μόνο και μόνο επειδή και εγώ βαριέμαι να πάω μέχρι κάτω ναι"

"Ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ, πάω στο μπάνιο μέχρι να πάρεις εσύ τηλέφωνο", είπε και σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι. Ω ναι και άμα δεν έκανα αμέσως στα αριστερά θα είχε πέσει πάνω μου.

Πήρα τηλέφωνο να φέρουν το πρωινό μας. Βγήκε ο Αχιλλέας από το μπάνιο και πήγα εγώ. Τι ήθελα και πήγα. Είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και έπαθα καρδιακό. Τα μαλλιά μου ήταν όπως να ναι! Χειρότερα δεν γινόταν. Πήρα γρήγορα την χτένα να τα χτενίσω αλλά έγιναν χειρότερα γιατί τα είχα αφήσει φυσικά. Τι να κάνω τι να κάνω ε τα έπιασα όπως να ναι ένα μεσσυ μπαν και βγήκα να φάω γιατί πεινούσα αφάνταστα πολύ.

"Πώς και δεν έχεις κάτω τα μαλλιά σου ;", ρώτησε ο Αχιλλέας.

"Αχ τι να σου εξηγώ και εσένα τώρα, μπαντ χέαρ ντέι που λένε. Θα τα ισιωσω μετά το φαγητό"είπα και κάθησα στο τραπέζι.

Κατά την διάρκεια του φαγητού δεν μιλήσαμε και ιδιαίτερα γιατί πεινούσαμε και οι δύο. Λες και είχαμε να φάμε κάτι χρόνια κάναμε. Εκεί που τρώγαμε χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν το Μιχάλης.

"Έλα Μιχάλη καλημέρα"

"Καλημέρα Μαρίλια, το κάνατε, έεε εννοώ τι κάνατε;", είπε με ένα γελάκι στο ύφος του και είχα γουρλώσει τα μάτια.

"Εμ κ-καλα είμαστε, ε-εσυ;", ναι και ο Αχιλλέας με κοιτούσε περίεργα γιατί είχε καταλάβει τους λόγους που τραυλίζω.